Tak naprawdę zaczyna się już w listopadzie. Media aż huczą na temat świątecznych promocji. Co druga reklama budzi w widzu niesamowite wręcz emocje, prezentując przecenione mandarynki. Oczywiście dla lepszego odbioru speaker powtórzy tę fascynującą wiadomość trzy razy, a opisując wygląd cytrusów użyje niejednej hiperboli.
Ma 33 lata i od 8 pracuje w swoim zawodzie. Rozmawiam z Mateuszem Bednarskim – człowiekiem, który wie, czym jest dobry smak, a jego potrawy są wzorowymi przykładami sztuki kulinarnej. Jest szefem kuchni w restauracji „Złota” na wrocławskim rynku.
Przygotowania do świąt ruszyły już bardzo szybko. Ledwie zapaliliśmy znicze na grobach bliskich, a tu już tydzień później słyszeliśmy w sklepie piosenkę „Last Christmas”, a na półkach zrobiło się pełno świątecznych produktów. Czy to jest normalne?
Rozmawiam z ratownikiem medycznym – Panem Łukaszem – pracującym w tym zawodzie od 9 lat. Jak wygląda pomoc innym od jego strony? Czy dokładnie tak, jak nam się wydaje? Czy ten zawód daje satysfakcję?
Wolontariat jest to dobrowolna, bezpłatna, a zarazem świadoma działalność skierowana do innych osób, społeczności. Przekracza związki rodzinne, koleżeńskie i przyjacielskie. Z taką definicją można spotkać się na większości portali dotyczących wolontariatu. Wiele informacji uzyskałam od pani Anny Klimczyk, która uczestniczy w akcjach jednorazowych jako wolontariusz i opiekuje się grupą osób, które chcą pomagać innym bezwarunkowo.
„Oaza. Ruch Światło-Życie. Coś o tym słyszałem. Czekaj… To ci, co codziennie chodzą do kościoła? No tak… Ja się z nimi nie zadaję… Są jacyś dziwni… Inni niż ja…”
Do zatoczki przy szklanym przystanku podjeżdża czerwony autobus. Ludzie wysiadają i wsiadają jednocześnie, okropnie się przy tym rozpychając. Wszystko po to, żeby chwilę później rozpocząć wyścig po ostatnie wolne, upragnione miejsce, które i tak trzeba będzie ustąpić starszej pani stękającej nad głową na dzisiejszą młodzież. Dzień jak co dzień, zwyczajne piątkowe popołudnie. Ale kilka metrów dalej od tej scenki rozgrywa się dramat.
-519x302.jpg)
Przechodząc ulicą, mijamy mnóstwo ludzi. Wiele czynników sprawia, że mamy wciąż nowe potrzeby. Chcąc dopasować się do otaczającego nas świata, często zapominamy, co w życiu naprawdę się liczy. „Czasami jesteśmy już o włos od osiągnięcia wymarzonego celu, jednak w ostatniej chwili coś się nie udaje. To jednak nie powód, by się poddawać. O porażce możemy mówić dopiero wtedy, gdy rezygnujemy z podjęcia kolejnej próby” – są to słowa Nicka Vujicica, który może być wzorem do naśladowania dla bohatera mojego reportażu.
Jenna Miscavige Hill to młoda, mająca 31 lat, kobieta mieszkająca dzisiaj w Stanach Zjednoczonych. Od dziesięciu lat żyje pełnią życia i jest szczęśliwa, jednak droga do tego momentu była wyboista i pełna kamieni. Po siedmiu latach od rozpoczęcia „nowego życia” Jenna Miscavige Hill zdecydowała się opowiedzieć o swoim dzieciństwie i wczesnej dorosłości, wydając książkę, która nosi tytuł „Ofiarowana”. Głównym, a właściwie jedynym wątkiem, jest zgłębianie tajników i stopniowe poznawanie prawdy na temat „pseudoreligii”, jaką jest scjentologia.
Od lat ludzie inni względem większości wydają się być gorsi. Są nie akceptowani przez społeczeństwo. Najlepszym przykładem negatywnej opinii o ,,inności” wśród ludzi jest środowisko kultury hip-hop, które jest niesłusznie postrzegane jako gorsze. Dlatego też postanowiłam porozmawiać z młodymi raperami z tak zwanego ,,podziemia”, którzy są blisko związani z tą kulturą.
