„Siema Kara!” Wie, że nienawidzę, gdy tak do mnie mówi. Nie przeszkadza mu to jednak w tym, by dalej się drażnić. Zna mnie od zawsze. W końcu mieszka tylko o dom dalej. Gdy byłam mała, bujał mnie na huśtawce. Teraz to ja bawię się z jego córką.
On sam nie ma na to czasu.
Wykładając bułkę na taśmę w kolejce do kasy, jeszcze nie przeczuwałam, że w ciągu najbliższych sekund okryję się płaszczem wstydu. Słysząc donośne „cześć” za plecami, zaskoczona odwróciłam się, licząc, że to ktoś znajomy. Siląc się na najmilszy i najszczerszy uśmiech już, już prawie zaczęłam odpowiadać pozdrowieniem, gdy… przyszło mi stanąć twarzą w twarz (a raczej twarzą w brzuch) z dość pokaźnym – i co najważniejsze – całkowicie obcym mi osobnikiem.
Coraz rzadziej spotyka się osoby publiczne, które szanują swoje życie prywatne. Prędzej otworzą ci drzwi domu wołając: „Zapraszam!” niż zamkną z hukiem przed nosem w geście obrony domowego ogniska. Jednak z jakiegoś bliżej niewyjaśnionego powodu ludzi interesują inni ludzie. I mam wrażenie, że z czasem coraz bardziej.
Mały Jaś spokojnie śpi w swoim pięknie rzeźbionym łóżeczku. Owinięty w pastelowy, niebieski becik, co jakiś czas tylko leciutko porusza malutką, ale pulchną rączką. Jego starsza siostra biega po ogrodzie w różowiutkiej koszulce z napisem „córeczka tatusia”. Istna sielanka. Z pewnością są wielką radością dla rodziców. Dzieciakom również nic więcej do szczęścia nie trzeba. Ale myślicie, że zawsze tak było? Jak wyglądałoby ich życie, jeśli urodziliby się 30, 50, 150 lat temu?
Animacji pochodzących ze studia Walta Disneya raczej nie trzeba nikomu przedstawiać. Kto nie zna skrzeczącego kaczora Donalda, przygód biednego jelonka Bambi, czy też Króla Lwa? Wychowują się na nich kolejne pokolenia najmłodszych, chociaż – co tu ukrywać – przyciągają one także dorosłych, więc nie na darmo zasługują na miano filmów dla całej rodziny.
Do zatoczki przy szklanym przystanku podjeżdża czerwony autobus. Ludzie wysiadają i wsiadają jednocześnie, okropnie się przy tym rozpychając. Wszystko po to, żeby chwilę później rozpocząć wyścig po ostatnie wolne, upragnione miejsce, które i tak trzeba będzie ustąpić starszej pani stękającej nad głową na dzisiejszą młodzież. Dzień jak co dzień, zwyczajne piątkowe popołudnie. Ale kilka metrów dalej od tej scenki rozgrywa się dramat.
-519x302.jpg)
Każdy z nas ma w sobie coś z dziecka, choć czasem trudno się do tego przyznać. Jednak goście, którzy odwiedzili nas w II LO nie ukrywali, że w czasie swojej pracy czują się i zachowują, jak „duże dzieci”. Ich zajęcie jednocześnie jest także pasją sprawiającą masę radości. Czy z zabawy i umilania czasu dzieciom można uczynić sposób na życie? Na to pytanie odpowiedzieli Animatorzy Kinga i Kamil Wierzbińscy.
Kilka miesięcy temu. Sobotni wieczór. W jednej ręce trzymam kubek ciepłej herbaty, w drugiej urządzenie, dzięki któremu zyskuję nieograniczoną władzę w domu… pilot od telewizora. Raz za razem naciskam cyferki na prostokątnym przedmiocie, z coraz większym znudzeniem przewijając się przez gąszcz powtarzających się po raz „enty” filmów. W końcu moją uwagę przykuwa nowy program z wiosennej ramówki TVNu. Czyżby kolejne „szoł”, którego głównym zadaniem jest wygrzebanie nie znanych nikomu piosenkarzy/kucharzy/gwiazdek na jeden sezon?
W ostatnim czasie mieszkańców niewielkiej miejscowości o nazwie Węgliska (w powiecie łańcuckim) zaskoczyła wiadomość o budowie cmentarza. Ale dlaczego okazała się taka niepokojąca, a do tego wzbudziła spore kontrowersje? Przecież cmentarze to nic nietypowego i ich widok nie powinien szokować. A jednak. Nowo powstałe miejsce pochówku jest niezwykłe, bo przeznaczone do grzebania… zwierząt domowych.
Dzięki twórcom serii „American Horror Story”, Ryanowi Murphy’emu i Bradowi Falchukowi, w pierwszym sezonie mieliśmy okazję przenieść się do nawiedzonego domu. Następna historia z ich produkcji nosi wymowny tytuł „Asylum”, chociaż z prawdziwym azylem ma niewiele wspólnego.
