Plany na spędzenie popołudnia? Pewnie standardowo, bezczynne siedzenie bez żadnych konkretów. A może jednak zmienić zwyczaje i zrobić coś pożytecznego i służącego innym? Zrobić – być może niewiele – ale ważnego. Wśród wspólnej zabawy, rozmów, czasem łez pokonać bariery, samemu zyskując sporo wartości.
Styl życia, ubierania się, zachowania ulega stałym przemianom. Czasopisma, Internet, telewizja… wszędzie tylko moda, moda, moda… Jeansy z wystającymi „fałdkami”, bluzka odsłaniająca niezbyt szczupły brzuch, buty o dwa rozmiary za małe… Dziewczyny pragnące być pomimo wszystko modne często nie wychodzą na tym zbyt korzystnie.
Sukcesy zawodowe, szczęśliwa rodzina, wrażliwość na drugiego człowieka… Wydawać by się mogło, że nie wszystkie te cechy posiadają sportowcy. Jest jednak jeden piłkarz, którego darzę szczególną sympatią i szacunkiem. Mam na myśli Jakuba Błaszczykowskiego. Swoją postawą życiową niejednokrotnie udowodnił, że warto brać z niego przykład.
Spędzając wolny czas, w piątkowy wieczór poczułam chęć obejrzenia ciekawego filmu w telewizji. Przeglądając propozycje poszczególnych kanałów, dostrzegłam interesujący tytuł: „Tańczący z wilkami” w reżyserii Kevina Costnera. Nieco przestraszył mnie gatunek westernu, który dotąd uważałam za nudny. Jednak pomyślałam, czemu by nie obejrzeć skoro oznaczono go hasłem „Obejrzyj koniecznie”, a w opinii filmu dodano, że zdobył 7 Oskarów.
-519x302.jpg)
Przechodząc ulicą, mijamy mnóstwo ludzi. Wiele czynników sprawia, że mamy wciąż nowe potrzeby. Chcąc dopasować się do otaczającego nas świata, często zapominamy, co w życiu naprawdę się liczy. „Czasami jesteśmy już o włos od osiągnięcia wymarzonego celu, jednak w ostatniej chwili coś się nie udaje. To jednak nie powód, by się poddawać. O porażce możemy mówić dopiero wtedy, gdy rezygnujemy z podjęcia kolejnej próby” – są to słowa Nicka Vujicica, który może być wzorem do naśladowania dla bohatera mojego reportażu.
Zmiana trenera to zazwyczaj bardzo ciężka sprawa dla sportowców. Nigdy nie wiedzą, jak to będzie, czy wyjdzie im to na dobre i czy ich sukcesy będą kontynuowane.
Przeprowadziłam wywiad z Jolantą Busztą, moją ciocią, która pracuje jako instruktorka terapii zajęciowej w Domu Pomocy Społecznej.
