W rozmowie z dziadkiem, po jednej z częstych wypraw motocyklowych jako „plecaczek”, uświadomiłam mu, iż chcę sama w przyszłości siedzieć na „rumaku” jako kierowca. Szybko jednak spotkałam się z zaskoczeniem i zdziwieniem, jak tak mała osóbka, a przede wszystkim kobieta, będzie prowadzić motocykl.
Kiedyś mało dostępny, teraz słuchany przez każdego… – powróciła moda na rap! Każdy chce być modny, piękny, szczupły i na topie! Każdy chce myć sławny. Są i tacy, którzy słuchają rapu i za wszelką cenę chcą zostać raperami. Marek, Jarek, Krzysiek i Wiesiek oraz cała reszta Kowalskich, chce być tak samo modna, jak grupa sztucznie wykreowanych celebrytów, pokazywanych non stop w telewizji. Jedni marzą, by tańczyć z gwiazdami. Inni za to dla odmiany, chcą by ich twarz brzmiała znajomo. Sąsiadka ciągle twierdzi, że ma talent, a jej koleżanki są top model. No, ale czy każdy może być prawdziwym raperem?
Mały Jaś spokojnie śpi w swoim pięknie rzeźbionym łóżeczku. Owinięty w pastelowy, niebieski becik, co jakiś czas tylko leciutko porusza malutką, ale pulchną rączką. Jego starsza siostra biega po ogrodzie w różowiutkiej koszulce z napisem „córeczka tatusia”. Istna sielanka. Z pewnością są wielką radością dla rodziców. Dzieciakom również nic więcej do szczęścia nie trzeba. Ale myślicie, że zawsze tak było? Jak wyglądałoby ich życie, jeśli urodziliby się 30, 50, 150 lat temu?
W dzisiejszym, ulegającym globalizacji świecie wszystko dynamicznie się zmienia. Jednakże skutki niektórych zmian trudno dostrzec. Powodem takiego stanu rzeczy jest niemożność porównania aktualnej rzeczywistości do jej przeszłego stanu. Wielu z nas po prostu jest zbyt młodych, by móc ją znać i rozumieć. Wychowując się w takich, a nie innych, warunkach możemy dostrzec, czym różnimy się od naszych rodziców i dziadków.
Szkoła się rozwija. Mamy lepszy, łatwiejszy dostęp do różnego typu urozmaiceń wspomagających naszą naukę. W coraz większej ilości instytucji edukacyjnych możemy spotkać tablice interaktywne czy dzienniki elektroniczne. Ale nie zawsze tak było. Pamiętam, że babcia opowiadała mi, jak dawnej wyglądały lekcje czy kary wymierzane za nieposłuszeństwo uczniów.
Uczę się już wystarczająco długo, że śmiało mogę stwierdzić, że nie. Jak to możliwe?
„Jestem Łatka, jestem psem, mam 3 lata, moje żywe, nowonarodzone dzieci, na moich oczach zostały wrzucone do pieca, prosto w ogień”. „Ja jestem Mruczka, jestem kotem, mam 2 lata, moje chodzące i widzące już dzieci, zostały żywą tarczą strzelniczą dla pana z wiatrówką”.
-519x302.png)
Jak mawiał Henry Adams nauczyciele ocierają się o wieczność, ponieważ nigdy nie mogą stwierdzić, gdzie kończy się ich wpływ. Każdy dzieciak najlepiej wspomina pedagogów z edukacji wczesnoszkolnej. Zawsze uśmiechnięci, chętni do pomocy nawet w najbardziej absurdalnych przyjacielskich kłótniach. Emanująca od nich miłość do wychowanków nie raz sprawiała, że dziecku otoczonemu całą ich troską wymsknęło się „mamo” zamiast „proszę pani”. Oto rozmowa z moją mamą Haliną – nauczycielką edukacji wczesnoszkolnej oraz historii w szkole podstawowej im.św. Faustyny Kowalskiej w Cierpiszu.
-519x302.jpg)
Chyba każdy mieszkaniec Łańcuta po usłyszeniu słowa „Przedmieście” skojarzy ten rejon miasta ze Szkołą Podstawową nr 3, supermarketem „Asia” czy stawem „browarnym”. Jednak mało kto zdaje sobie sprawę z tego, jak wyglądał tutejszy krajobraz w przeszłości. Sama zaliczałam się do tej grupy osób, choć na Przedmieściu mieszkam od wczesnego dzieciństwa. Na bieżąco zbierałam pojedyncze informacje od moich dziadków, którzy również się tu wychowywali. Moją wiedzę w największym stopniu uzupełnił tata – naoczny świadek zmian zachodzących w tym rejonie w ostatnich latach.
Dziś właściwie żaden człowiek nie może obejść się bez komputera, telefonu komórkowego czy tableta. Przecież bez technologii nie da się żyć! A pomyślmy, jak kilkadziesiąt lat temu ludzie bez takich rzeczy ,,funkcjonowali” na co dzień?
