Będąc z natury uczciwym, przyznaję, że według mnie malarstwo, mimo swoich walorów estetycznych było zawsze dziedziną sztuki w pewnym sensie upośledzoną. Takie stanowisko wynikało z przekonania, że jakoby wobec nieoperowania słowem, lecz obrazem, przekaz z zasady musi być ograniczony.
Moda – kiedyś sposób na wyrażanie siebie oraz ukazanie swojego wewnętrznego „ja”, a teraz? To bezlitosna chęć oryginalności oraz popularności. W dzisiejszych czasach ludzie chcą się wyróżniać i wybijać z tłumu. Robią to na różne, często ekstrawaganckie sposoby. Można by myśleć, że to dobrze, bo ludzie chcą być „kimś”, a nie tylko kolejną kopią. Jednak to zjawisko jest już wszechobecne i przynosi odwrotny skutek.
Język migowy służy do porozumiewania się z osobą głuchą bez używania narządu słuchu. Czy zastanawiałeś się kiedyś, jak byś odpowiedział takiej osobie, gdyby spytała Cię o drogę? Ja też nigdy nie myślałam o tym. Ale w czasie wakacji miałam dużo czasu, aby bliżej poznać ten język. Stwierdziłam, że ten okres jest najlepszą porą na nauczenie się języka migowego w zakresie podstawowym. Taką możliwość uzyskałam w Miejskim Domu Kultury w Łańcucie, gdzie odbyły się warsztaty poprowadzone przez pracownika Centrum Socjo–Pedagogicznego „Team” w Rzeszowie.
Co roku przed pierwszym listopada pojawia się temat hien cmentarnych. O osobach, które zamiast kupić znicze i kwiaty na święto zmarłych- kradną je z innych grobów.
Styl życia, ubierania się, zachowania ulega stałym przemianom. Czasopisma, Internet, telewizja… wszędzie tylko moda, moda, moda… Jeansy z wystającymi „fałdkami”, bluzka odsłaniająca niezbyt szczupły brzuch, buty o dwa rozmiary za małe… Dziewczyny pragnące być pomimo wszystko modne często nie wychodzą na tym zbyt korzystnie.
Zazwyczaj, kiedy mówimy o ludziach inspirujących, mamy przed oczami tych dokonujących wielkich przełomowych czynów, które odbiją się echem w historii. Tymczasem mój dzisiejszy rozmówca jest zwyczajnie niezwyczajnym, gdzieniegdzie siwiejącym posiadaczem rogatej duszy i dojrzałego mądrego serca. To jeden z ludzi, którzy nadają kolor mojemu życiu – Michał Naróg, wieloletni wolontariusz Wspólnoty „Perełki” Ruchu „Wiara i Światło” – gromadzącej osoby niepełnosprawne, ich rodziny i przyjaciół.
Każdy ma kogoś, kto go inspiruje. Jest to osoba, która motywuje nas do działania i „daje „kopa”, by rano wstać z łóżka i działać, aby codziennie podejmować coraz nowsze wyzwania. Jest to osoba, która nam imponuje, chcemy być do niej podobni – znani z tego, co robimy dla innych.
Ciekawe, jak to jest być wilkołakiem? Stać się szybkim, silnym, zwinnym, lubianym przez wszystkich. Jednak – jak pokazuje Russell Mulcahy, nawet likantropia ma swoją cenę. Oto recenzja „Teen Wolf”.
Często mówi się, że człowiek, jako jednostka, nie jest w stanie samodzielnie dokonać niczego wielkiego. Mówi się również, że przestępcy, niezależnie od popełnionej zbrodni, są straceni dla społeczeństwa i niezdolni do zmiany świta na lepsze, z powodu ich przeszłości, a imię ludzi, którzy dokonali wielkich rzeczy, nigdy nie zostanie zapomniane. Gra „Gothic” zupełnie zaprzeczyła wszystkim postawionym we wstępie, utartym w ludzkiej świadomości tezom. Wcielamy się w niej bezimiennego więźnia, który zostaje zesłany do odciętej od świata koloni karnej o najwyższym możliwym rygorze. Na zapomnienie…?
„Jesteś ładna, ale nie masz markowych butów, więc nic z twojej urody”, „ej Kaśka, widziałaś jej buty, to jakaś podróba air force, masakra”, „OMG, gdzie ona się ubiera, co to za szmaty są” – zbyt często spotykam się z tymi stwierdzeniami, żeby nie podjąć tego tematu.
