” Zawsze miał jedną szansę na milion”- recenzja pierwszej części filmu ” Rocky”.

” Rocky” – film powstały w 1976 roku ( premiera: 21 listopada). Za scenariusz odpowiedzialny jest Sylvester Stallone,który współreżyserował, a przede wszystkim zagrał tytułową rolę. Z pozoru jest to film o bokserze; niektórzy skrzywią się na samą myśl o mordobiciu i krwawych starciach na ringu. Jednakże należy spojrzeć głębiej, na inne wartości tj. upartość w dążeniu do celu, walkę dla chwały, walkę o siebie, walkę o miłość. Jest to mój ulubiony film,który mogę oglądać wiele razy i nigdy mi się nie znudzi. Mimo,że jestem dziewczyną. Pozbądźmy się stereotypów.
Krótko mówiąc, ” Rocky” zmienił moje podejście do życia.

“Człowiek o 24 twarzach” recenzja powieści

” Człowiek o 24 twarzach” Daniel Keyes’a to książka,która wywołała we mnie mieszankę uczuć: od przerażenia, poprzez współczucie, niedowierzanie.

Genialny aktor czy ofiara własnej psychiki? Powieść jest biografią Billego Miligana- mężczyzny oskarżonego o gwałt na kobietach. Mężczyzna twierdzi,iż tego nie zrobił. Czy jednak można mu wierzyć? Bywały momenty,że wierzyłam, bywały momenty,że patrzyłam na całą sytuację sceptycznie. Bohater zabiera nas w świat kilku osób składających się w jedną osobowość- Milligana. Mamy opisane punkty widzenia wszystkich postaci- to jest autentyczne, a jednocześnie tak surrealistyczne. Sama tematyka sprawia,że można się pogubić- mętlik w głowie.

Do mniej więcej połowy nie miałam pojęcia jaki kierunek obrać. No bo jak w ogóle można współczuć gwałcicielowi? A może choremu człowiekowi? No właśnie; człowiekowi czy ludziom? Kto dokonał gwałtu? Władczy Arthur, waleczny Ragen, utalentowany Tommy, płaczliwy David, troskliwy Danny, niepożądany Kevin? Czy lesbijka Adalana? Która osoba żyła wtedy w Billym Miliganie? A może, jak wspomniałam, to tylko wymysł przebiegłego przestępcy,który chce uniknąć kary?

Angielski i inne języki- czyli moje jedyne koniki, na które nie jestem uczulona.

Ostatnio, podczas nauki języka, pomyślałam sobie,że chyba fajnie by było napisać artykuł właśnie o… językach. Wiem, nie ma w tym nic interesującego, teraz praktycznie każdy się uczy języków, prawie każdy zna ( zwłaszcza angielski) na poziomie przynajmniej komunikacyjnym. Ameryki nie odkryłam. Ale zauważyłam,że co raz więcej osób,które zaczynają przygodę z językiem, pyta: Jak się skutecznie uczyć? Jak zapamiętywać słówka? Co robić, co robić? Odpowiem na pytania.

Niezdrowe połączenia zdrowych produktów.

Polacy bardzo dbają o swoje zdrowie. Często możemy zaobserwować ludzi biegających, wybierających rower, zamiast samochodu. Oprócz aktywnego trybu życia często wyrzucają ze swojego jadłospisu produkty tłuste i niezdrowe, a zastępują je ( w ich mniemaniu) zdrowszymi. Ale czy na pewno tak jest?

D jak dyskryminacja.

Pewnie myślicie, zważywszy na zdjęcie nagłówka,że będę pisać o niepełnosprawnych – macie w pewnym sensie rację. Temat ten w kontekście niepełnosprawności jest szczególnie bliski mojemu sercu, jednak słowo ” dyskryminacja” ma szeroko pojęte znaczenie.

Czasami słowem można bardziej zranić, niż nożem. – I TY MOŻESZ BYĆ ZABÓJCĄ!

Wydaje Ci się to niezrozumiałe, niemożliwe, dziwne, prawda? Przecież to nóż okalecza, przecina skórę, krwawimy. A w jaki sposób słowo… Owszem. Porównajmy jednak dwie sytuacje. Każdy z nas zapewne kiedyś się skaleczył: strużka krwi spłynęła po opuszku palca, zakleiłeś plastrem i za kilka dni nie było śladu ( lub pozostała bezbolesna pamiątka w postaci blizny). Są jednak rany,które nigdy się nie goją. I pozostają w nas. Zakotwiczone na zawsze…

Narzucany obraz piękna.

Czym jest piękno? Jedni uważają błękit nieba za coś pięknego. Dla drugich piękna może być piosenka usłyszana w radiu. Trudno jednak podać konkretną definicję. Tylko dlaczego ” piękno” niesie ze sobą również niebezpieczeństwo? Pewnie myślicie: jak to możliwe? Jak coś pięknego może być niebezpieczne? Może.

Jak się cieszyć?

Dobre pytanie. Wielu ludzi nie zna odpowiedzi. Często wydaje nam się,że nie mamy powodów do radości. No bo z czego się cieszyć? Mam kredyt na koncie. Przytyło mi się. Pojechałam na wakacje do babci na wieś, podczas gdy sąsiedzi wylecieli do Hiszpanii. O, sąsiedzi. No tak- u innych ludzi widzimy TYLKO szczęście. My sami jesteśmy wiecznie poszkodowani. Nieudacznicy. Wiecie co? A może po prostu trzeba się nauczyć cieszyć? Nauczyć się uśmiechać?

„Marzyć każdy może trochę lepiej lub trochę gorzej”….

Nie wiem czy ten post przypadnie do gustu realistom- ludziom, którzy z zasady nie pozwalają sobie na złudzenia. Ludziom, którzy w większości nie potrafią marzyć. Nie wiem dlaczego, ale niestety bywa i tak. Współczuję im bardzo. W ferworze codziennych obowiązków i problemów warto się na chwilę wyłączyć. Tymczasem mam wrażenie,że niektórzy wstydzą się marzyć. Z góry zakładają,że marzenia dotyczą grupy osób infantylnych,którzy nie znają „prawdziwego” życia- innymi słowy są nieodpowiedzialni i ciągle bujają w obłokach. Ale nie jesteśmy maszynami i nasz procesor może się w końcu wyczerpać… Ja osobiście nie wyobrażam sobie mojego życia bez marzeń- jakie smutne i nudne ono by było. I nie, to nie jest tak,że nie myślę o niczym innym. Myślę o poważnych sprawach, o przyszłości, ale czasami potrzebuję tej odskoczni. Tej myśli,że się uda. Uda się spełnić nawet te najbardziej ekstremalne i z pozoru nierealne marzenia. Chcieć to móc. Zaczęłam w to wierzyć. I muszę przyznać,że naprawdę się udało.