Powieść pt. „Ostatnia piosenka”, autorstwa Nicholasa Sparksa, opowiada o zbuntowanej nastolatce Ronnie, która przyjeżdża na wakacje do swojego taty. Dziewczyna posiada wielki talent muzyczny i wspaniale gra na fortepianie. Ten instrument jest spoiwem łączącym ją z ojcem, jednak, gdy zostawił on ją oraz jej mamę i brata, postanowiła z tym skończyć. Podczas pobytu u taty ucieka i wpada w „nieprzyjemne” towarzystwo. Ale kiedy odkrywa tajemnicę swojego rodzica, postanawia się zmienić i odnaleźć „drogę powrotu” do swojej pasji.

Książka jest podzielona na rozdziały nazwane imionami bohaterów. Oznacza to, że w danym rozdziale mówi konkretny bohater w osobie trzeciej liczby pojedynczej. Ukazuje on w ten sposób swoje odczucia, jakie poczuł w tym samym wydarzeniu, wspomnienia oraz refleksje i przemyślenia. Czytelnik się z nimi zaczyna identyfikować i przeżywać bardzo emocjonalnie ich przygody i rozterki. Tak było w moim przypadku.

Ta książka skłania do długich refleksji nad relacjami z naszymi rodzicami, przyjaciółmi oraz małżonkami. Pokazuje nam, jak wielka jest siła miłości, jak ciężko wybaczyć czy jak trudno jest być wiernym przyjacielem. Porusza trudne tematy i zawiera wiele przykładów życia niepełnych rodzin. Ponadto pokazuje, jak można sobie poradzić ze stratą bliskiej osoby. Pomimo, że przekazuje tyle wartości, jest napisana językiem prostym i zrozumiałym. Całokształt  czyni ją w moich oczach bestsellerem.

Reasumując, uważam, że książka „Ostatnia piosenka” jest naprawdę świetną pozycją w świecie literatury, ponieważ wzbudza silne emocje i skłania do bardzo wielu refleksji na różne tematy życia codziennego.

Wiele osób uważa, że jest przesłodzoną, babską opowieścią. Jednak, ja sądzę, że to nieprawda. Ma w sobie to coś, czym sama broni się przed krytyką, a co, według mnie, posiada niewiele książek.