Odżywiać nowym nietoksycznym powietrzem. Kosztować i próbować nowego nieznanego i zakazanego. Wpaść w wir spontaniczności rozkładając ramiona ku losowi.
Spojrzeć otwarcie w swoje zmęczone oczy. Odpowiedzieć na pytania, na które zawsze brakowało nam odwagi.

W nowych miejscach mamy tą piękną i niepowtarzalną możliwość porzucenia swojego dotychczasowego przerośniętego balastu. W skrajnych wiosennych przypadkach możemy zorganizować pogrzeb swojego nieszczęśliwego zgnitego serca. Wychodzimy z niekomfortowego kokonu melancholii, porzucamy go na szaro brunatnym górzystym wybrzeżu a rozwścieczone fale, rozbijają go na miliony nic nieważnych drobinek.
Słońce spieka nasze blade policzka a w organizmie pojawia się zabójcza dawka endorfin, z którą z początku nie potrafimy sobie poradzić.

W takich miejscach zdajesz sobie sprawę jak niewiele wystarczy do szczęścia. Jak niewiele zależy od tych wszystkich współczesnych rekwizytów obok nas, jak mało znaczą przypadkowi statyści w naszym codziennym życiu. Jeśli istnieje jakakolwiek recepta na szczęście to szczęściem zdecydowanie jest spokój. Wszechogarniający spokój duszy i ciała. Symbioza pomiędzy sercem a mózgiem. Żadnych domowych wojen pomiędzy ośrodkami czucia.

Dobrowolne oddanie się chwilą. Zapisywanie obrazów wraz ze wszystkimi zmysłami. Rejestrowaniem momentów, gdy atramentowe morze styka się z złocistym piaskiem.
W nowych miejscach możemy spojrzeć na wszystko inaczej. Pogodzić się z przeciwnościami, które rzucane są pod nasze nogi w miejscach, w których zwykliśmy przeżywać nasze życie. Wszystko zależy od nas jak wiele potrafimy znieść i jak dużo sobie przetłumaczyć. Czy potrafimy stawić czoło tak przyziemnym, ludzkim i oczywistym sytuacją, które spotykały każdego i napotkają każdego z nas. Czy zdobędziemy się na umiejętność bezpowrotnego pożegnania.

Po powrocie już nigdy nic nie będzie takie samo. Pamiętne słonce zawsze pojawi się w przykrych momentach a wspomnienia rozświetlą zamroczoną rzeczywistość. Po powrocie odwaga i chęć życia sprawia, że zaczynamy robić coś czego nigdy wcześniej dobrowolnie byśmy się nie podjęli. Choć wracając znowu zakorzeniamy się i stajemy się z pozoru tą samą osobą. Nasze wnętrze na zawsze pozostanie odmienione do czasu, aż ponownie wpije się w nas pasożytnicza melancholia, która raz zakosztowana nigdy nie pozostawi nas bez zgorzkniałego smaku.