Historia geocachingu trwale związana jest z odkodowaniem zakłócanego wcześniej sygnału wysyłanego przez satelity do odbiorników GPS. Miało to miejsce 3 maja 2000 r. Zaraz następnego dnia pasjonat sprzętu GPS, Amerykanin Dave Ulmer, ukrył w lesie wiadro i podał jego współrzędne w grupie dyskusyjnej użytkowników GPS. Pojemnik wypełnił różnego rodzaju przedmiotami, mającymi zachęcić innych do poszukiwań. W ciągu następnych dni kolejni ludzie znajdowali pojemnik, używając wskazań swoich odbiorników GPS i dzielili się swoimi przeżyciami na wspomnianej grupie dyskusyjnej. Zainspirowani pomysłem kolejni entuzjaści zaczęli umieszczać swoje skrytki i publikować do nich współrzędne. Tak narodziły się zalążki geocachingu. Wkrótce zaczęły powstawać specjalne serwisy poświęcone tylko i wyłącznie tej zabawie. Jako pierwszy powstał serwis Geocaching.com (2. Września 2000 r.), który posiada obecnie najliczniejszą bazę skrytek na całym świecie. Prócz niego powstały dwa inne globalne serwisy: Navicache i Terracache, jednak nie osiągnęły one dużej popularności. Szereg krajów posiadają własne, lokalne serwisy geocache.

Po raz pierwszy nazwa “geocaching” pojawiła się 30 maja 2000 r. Słowo “cache” w języku angielskim to skrytka, kryjówka, schowek i nawiązuje do ukrywanych niegdyś skarbów przez piratów, złodziei, uciekinierów Przedrostek “geo” (ziemia) oznacza po pierwsze globalny charakter tej zabawy, jak również analogię do geografii, czyli nauki o rozmieszczeniu zjawisk na kuli ziemskiej. Zlokalizowanie pojemnika geocache jest możliwe dzięki posiadaniu współrzędnych geograficznych. Słowem „geocache” określa się ukryty pojemnik przeznaczony do szukania. Oprócz angielskiego słowa “geocache” w Polsce stosuje się wymiennie takie nazwy jak “skrzynka”, “skrytka” albo “kesz”.

Od czasu powstania pierwszej skrytki geocache zabawa ta rozszerzyła się na cały świat i wyewoluowała. Umieszczanie skrytek dla jej samego znalezienia, według współrzędnych na dłuższą metę staje się nudne, stąd ich autorzy starają się je urozmaicić i zachęcić poszukiwacza do odwiedzenia ich schowka.

Najczęściej zakłada się skrytki w atrakcyjnych turystycznie miejscach (zabytki, przyroda, historia). Liczy się też pomysł na zamaskowanie skrytki. Skrytki mogą być różnej wielkości – od malutkich pojemniczków mniejszych od naparstka po olbrzymie skrzynie mogące z powodzeniem pomieścić człowieka. Im więcej pomysłowości, tym skrytka lepiej oceniana przez innych. Czasami znalezienie końcowej skrzynki poprzedzone jest wykonaniem określonych zadań – np. zebranie informacji z innych miejsc lub rozwiązanie zadań logicznych. Niektóre mogą być prawdziwymi wyzwaniami i zabierać nawet kilka miesięcy zanim poszukiwacz odnajdzie końcową skrytkę. Zawsze jednak odnalezienie finałowego pojemnika odbywa się na podstawie współrzędnych geograficznych, co wyróżnia geocaching od innych zabaw terenowych.

Podstawowym wyposażeniem skrytki jest “logbook” czyli papierowy dziennik wpisów. Własnoręczne umieszczenie wpisu w logbooku jest podstawą do uznania skrytki już znalezionej. Jest to jedna z elementarnych zasad geocachingu. Prócz logbooka umieszcza się w środku różnego rodzaju przedmioty, mające służyć wymianie. Ich wartość zależy jedynie od środków, jakimi dysponuje zakładający. Nie mogą to być jednak przedmioty, których rozprowadzanie jest nielegalne lub niebezpieczne oraz produkty łatwo psujące się.W pojemnikach umieszcza się także przedmioty podróżne tj. TravelBug oraz Geocoin, przenosi się je ze skrytki do skrytki,a ich właściciel może śledzić trasę ich podróży.

Ważne jest, aby sam pojemnik był trwały i szczelny, gdyż jest narażony na działanie warunków atmosferycznych i zwierząt. Pojemnik powinien zawierać informację o swoim przeznaczeniu i nie powinien swoim wyglądem przypominać przedmiotów stwarzających zagrożenie ani być umieszczany w miejscu mogącym wzbudzić podejrzenie zamachu terrorystycznego. Autor skrytki zobowiązany jest do serwisowania skrytki w przypadku jej zaginięcia, uszkodzenia lub zapełnienia się logbooka. Nie umieszcza się skrytek geocache na terenach z zakazem wstępu i prywatnych bez indywidualnego zezwolenia. Wszelkie zagrożenia powinny być szczegółowo opisane aby poszukiwacz był do nich przygotowany. Ze względu na ochronę środowiska skrytki rejestrowane na geocaching.com nie mogą być zakopywane. Nie mogą być także umieszczane w terenach szczególnie chronionych przyrodniczo poza wyznaczonymi szlakami (parki narodowe i rezerwaty).

Sposób ukrycia pojemnika powinien jak najmniej ingerować w środowisko naturalne. Podobnie ma to miejsce w przypadku obiektów zabytkowych. Każda skrytka posiada swój opis w serwisie geocachingowym. Oprócz współrzędnych podaje się tam informacje o stopniu trudności, zagrożeniach i wymaganiach, które pomagają dobrze przygotować się do poszukiwań. Cenione jest, jeśli opis zawiera informacje dotyczące danego miejsca, historię ciekawostki. Im więcej mało znanych informacji tym opis jest ciekawszy. Warto zamieścić także zdjęcia ilustrujące obiekt, którego dotyczy tematyka skrytki.

Oprócz skrytek będącymi pojemnikami z logbookiem istnieje także szereg różnego typu skrytek wirtualnych, które nie posiadają pojemnika ani logbooka, a ich znalezienie polega jedynie na dotarciu do określonego miejsca i zebranie stamtąd określonych informacji. Osobnym typem są skrytki związane z jakimś wydarzeniem (tzw “event”), gdzie geocacherzy spotykają się w określonym miejscu o określonych czasie, wymieniając się swoimi doświadczeniami i poznając osobiście. Co jakiś czas powstają nowe wariacje geocachingu poprzez połączenie z innymi formami aktywności – przykładem takim jest Wherigo, czyli forma gry przygodowej oparta o odwiedzanie w terenie miejsc o określonych współrzędnych geograficznych.

Z pewnością lista pomysłów jest tu jeszcze otwarta, cały czas jednak głównym trzonem zabawy jest zlokalizowanie miejsca za pomocą nawigacji satelitarnej.