To przedstawienie zostało zrealizowane chyba szczególnie z myślą o uczniach, którzy zostali zmuszeni do czytania klasyki. Scenografia jest bardzo prosta. Widzimy rusztowanie, przykryte folią, pod którym zespół muzyczny gra kompozycje Zygmunta Koniecznego. Z tyłu sceny (zamiast zegara) stoi betoniarka i rusztowanie. Przestrzeń będąca placem budowy w bardzo umowny sposób staje się zamkiem Horeszków, kaplicą, dworem, lasem, ulicą. Wystarczy rozciągnąć prześcieradła, zmienić światło, wprowadzić rzędy krzeseł. Taka scenografia pozostawia duże pole wyobraźni. Nie zawsze miejsca odpowiadają tym z epopei. Zdarza się, że są odczytywane, np. w kościele, co pozwala zbudować dystans. Główną myślą tego przedstawienia jest zapis dzieła Mickiewicza w świadomości współczesnych Polaków, dlatego też widzimy aktorów odczytujących tekst, potem wchodzących w relacje z innymi postaciami, w dalszej części przebierają się ze współczesnych lumpeksowych w historyczne kostiumy. Sztuka wyreżyserowana przez Mikołaja Grabowskiego zawiera w sobie dużą dawkę humoru i wspaniałej muzyki. Aktorzy przepięknie śpiewają zarówno indywidualnie, np. Michał Kocurek grający Jankiela, jak i zbiorowo. Plusem jest też gra aktorska, przepiękna, wyrazista recytacja „Burzy” w wykonaniu Marii Rybarczyk. Swoim przedstawieniem postaci zachwyciła mnie zarówno Anna Mierzwa (Telimena), jak i Alicja Juszkiewicz (Zosia). Wspaniały Gerwazy w wykonaniu Ildefonsa Stachowiaka nastawiający Hrabiego (Mateusz Ławrynowicz) przeciw Sędziemu świetnie zagranemu przez Waldemara Szczepaniaka. Na pewno kilka scen zostanie w mej pamięci, przebieranie się Zosi, sceny w świątyni dumania, Robaka przybywającego na ratunek uwięzionej szlachcie. Mogłabym tak wymieniać, choć myślę, że niektóre sceny śmieszą, kiedy zna się oryginał, ale chyba lepiej pójść i samemu się przekonać.

*Zdjęcie plakatu, zamieszczone w artykule, opublikowano na stronie Teatru Nowego w Poznaniu: teatrnowy.pl/spektakle/pan-tadeusz/