Jaka jest współczesna szkoła, każdy widzi. System edukacyjny nie sprzyja naturalnym procesom uczenia się oraz zdrowemu i twórczemu rozwojowi. Szkoła nie uczy ważnych życiowych umiejętności, a tym samym nie najlepiej przygotowuje do swobodnego i odważnego poruszania się we współczesnym świecie.
W oczach wielu naukowców system edukacyjny zabija w uczennicach i uczniach wewnętrzną motywację do nauki i działania. Życie w szkole jest trudne nie tylko dla dzieci i młodzieży, ale także osób uczących, od których wymaga się szerokich kompetencji.
Nie wystarczy być tylko przedmiotowcem. Rolą współczesnego edukatora czy edukatorki jest poszukiwanie nowych dróg dotarcia do młodych, umiejętność nawiązywania relacji, współpracy i szereg innych umiejętności. Dzięki udziałowi w projekcie edukacyjnym Szkoły Podstawowej nr 11 „Znaki inności”, który został zatwierdzony do realizacji ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego, Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój (PO WER) w ramach projektu “Międzynarodowa mobilność kadry edukacji szkolnej” mogłam wziąć udział w programie „The Playground Classroom: Methodology at Primary Level”. Jego beneficjentem jest Fundacja Rozwoju Systemu Edukacji. Szkolenie trwało od 12 do 23.07.2021. W ciągu tych dwóch tygodni na praktycznych zajęciach łączących metodologię i teorie uczenia się z dzisiejszą klasą podstawową poznałam nie tylko nauczycielki z Węgier, Słowacji, Czech, z którymi dzieliłyśmy się doświadczeniem, obserwacjami i przemyśleniami nad swoim podejściem do uczennic i uczniów. Wykorzystywałyśmy technologię i multimedia. Jako uczestniczki zastanawiałyśmy się nad ćwiczeniami, dyskutowałyśmy w odniesieniu do własnej wiedzy i umiejętności pedagogicznych, metod nauczania i kontekstów oraz możliwości dostosowania zajęć do naszej sytuacji nauczania i uczenia się. Dzięki temu możliwe było korzystanie z umiejętności komunikacyjnych w języku angielskim.
Zajęcia prowadziła wspaniała nauczycielka, Maltanka Jossie. Osoba o wielkiej serdeczności i radosnym uśmiechu. Gdy było potrzeba, pożyczyła mi laptop swojej córki. Dzięki temu, że była znakomicie zorganizowana i przygotowana, nie zmarnowałyśmy ani minuty.
Zaczęłyśmy od charakterystyki młodego ucznia i uczennicy, zachęcania do mówienia. Rozmawiałyśmy o stylach uczenia i inteligencji wielorakiej, wykorzystywaniu piosenek i filmów, storytellingu na lekcji, dramy, metody projektów. Poznałam Total Physical Response (TPR), CLIL, Wikis Plus, kreatory do projektowania krzyżówek i quizów dla szkoły podstawowej i wiele innych narzędzi. Rozmawiałyśmy jak stymulować czytanie i pisanie czy słuchanie.
Cieszę się, że poznałam osoby, które myślą podobnie do mnie także poza granicami. Każdy kraj zmaga się ze swoimi problemami. Jednak panuje tendencja, że szkoła nie przystaje do życia. My nauczycielki i nauczyciele możemy to zmienić. Podróże kształcą, tych którzy tego chcą.
Komentarze ( )