Rok rocz­nie wbi­ja­łem cie­kawe spoj­rze­nia w przy­ja­ciół czy też zna­jo­mych, któ­rzy w okoli­cach stycz­nia cho­dzili jak na szpil­kach, bo Stud­niówka zbli­żała się z każdą następną minutą. Tygod­nie przy­go­to­wań, pla­nów…  szy­ko­wa­nia, zała­twia­nia wszystko po to aby tej nocy każdy poczuł się wyjąt­kowo, jak ni­gdy wcze­śniej w życiu. Cóż czas pędzi nie­ubła­gal­nie i w tym roku przy­szedł czas i na mnie oraz moją wła­sną stud­niówkę.

Jak wspo­mi­na­łem nieco wyżej. Stud­niówka to jedyna taka noc, którą poprze­dzają tygo­dnie prób, przy­go­to­wań, roz­mów, nego­cja­cji, zała­twia­nia i orga­ni­zo­wa­nia, lecz te wszyst­kie z pozoru mozolne czyn­no­ści mają jedną nie­praw­do­po­dobną moż­li­wość zin­te­gro­wa­nia nas-matu­rzy­stów. Każdy zawsze recy­tuje, wręcz do obrzy­dze­nia „zoba­czysz, na koniec zawsze jest naj­le­piej… na koniec wszy­scy się doga­da­cie”.  Oczy­wi­ście to prawda i dzięki temu już pod­czas tej final­nej nocy, gdy stres, emo­cje opadną, a dło­nie prze­stają drżeć, przy­cho­dzi to uczu­cie speł­nie­nia, peł­nego luzu i satys­fak­cji- „Yes We did it!”.
Jeśli miał­bym wysnuć jedno słowo, które potra­fi­łoby opi­sać moją Stud­niówkę byłoby to słowo: nie­po­wta­rzal­ność. Ludzie, któ­rych znamy z dnia codzien­nego nagle przy­odziani w klasę, ele­gan­cje i wyra­fi­no­wa­nie. Nau­czy­ciele, któ­rych znamy z szkol­nych klas i kory­ta­rzy nagle zobra­zo­wani są jako men­to­rzy, z gra­cją pre­zen­tują sie­bie i swo­ich pod­opiecz­nych. W kulu­arach zaci­skają kur­czowo swoje kciuki, by wszystko wyszło tak jak wyjść powinno. Obraz nie­sa­mo­wi­cie piękny, wynio­sły wręcz nie­praw­do­po­dobny. Wszy­scy w peł­nym sku­pie­niu cze­kają na jedno, na ten jedyny taniec sil­nie zwią­zany z pol­ską tra­dy­cją. Jedyny tak ważny tej nocy- Polo­nez. Muszę przy­znać, że dopiero tej wła­ści­wej nocy, poczu­łem siłę jaką daje ten taniec. Gęsia skóra nie opusz­czała mnie od pierw­szych dźwię­ków. Tłum bacz­nie wpa­tru­ją­cych się oczu, spo­kój i chwila dla nas…

Póź­niej już tylko pięk­niej. Moja szkoła posiada kilka genial­nych w swej „pro­sto­cie” tra­dy­cji, jedną z nich jest Polo­nez z nauczy­cie­lami. Chwila, która z jed­nej strony daje nam-matu­rzy­stom, czułość otu­chy, wytchnie­nia, a z dru­giej sil­nie zako­rze­nia z oso­bami, które przez ostat­nie cztery lata dzie­liły się z nami wie­dzą nie tylko „książ­kową”, ale przede wszyst­kim tą naj­po­trzeb­niej­szą: życiową! Nie spo­sób dzię­ko­wać za cało­kształt, nikt bowiem nie wymy­ślił jesz­cze tak pięk­nych słów wdzięcz­no­ści, ale z tego miej­sca raz jesz­cze sym­bo­licz­nie dzię­kuję wszyst­kim, któ­rzy poja­wili się na edu­ka­cyj­nej dro­dze w szkole śred­niej. Trzeba przy­znać, że te cztery lata są jak fun­da­ment, który roz­po­czyna kre­owa­nie nas jako osób doro­słych. Szczę­ście nasze nie­po­jęte, że fun­da­ment budo­wali naj­lepsi z naj­lep­szych!
Mógł­bym zacząć opo­wia­dać cie­kawe aneg­dotki i histo­rie z tej jedy­nej takiej nocy. Lecz zapewne coś mógł­bym pomi­nąć lub napi­sać zbyt roz­wiąźle. Jest to nie­wy­ko­nalne i ten, kto tego nie prze­żył, ni­gdy nie zro­zu­miałby, dla­czego ta Stud­niówka była tak wyjąt­kowa.

Moje nogi powoli, powoli docho­dzą do sie­bie, struny gło­sowe są pełne nadziei, że wrócą do peł­nej spraw­no­ści, ale nie oszu­kujmy się każdy dzi­siej­szy „man­ka­ment” jest niczym w porów­na­niu do tego, że było warto i gdyby można było powtó­rzyć tę nie­po­wta­rzal­ność, stoję i wycze­kuję pierw­szy w kolejce!
Dziś zostały piękne wspo­mnie­nia, foto­gra­fie i fil­my… Teraz nad­szedł czas na naj­waż­niej­sze. Opusz­czamy ostatni przy­sta­nek jakim była Stud­niówka i z dumą kro­czymy dalej w stronę finału- matura czeka!
Ps. Na poże­gna­nie kilka zdjęć;)