Czytając opis, możemy dowiedzieć się, że główna bohaterka 50-cio letnia Marie-Francine po odejściu od męża i stracie pracy wraca do rodzinnego domu, z czego nie za bardzo się cieszy. Nadopiekuńcza matka i czekający na nią z zegarkiem w ręku ojciec nie ułatwiają powrotu do normalności. Rodzice za wszelką cenę chcą uszczęśliwić córkę śniadankami, jak w latach dzieciństwa, czy nawet laleczkami, którymi bawiła się, będąc dziewczynką. Niespodziewanie poznaje kucharza, Miguela, który znalazł się w niemalże takiej samej sytuacji. Rodzi się między nimi uczucie, dzięki któremu Marie rozkwita.

Możemy nazwać ten film typową francuską komedią romantyczną. Mamy miłą tworzącą atmosferę muzykę, piękne żywe kolory oddające urok paryskich zakątków, dobrą obsadę. To wszystko składa się na lekki, przyjemny dla oka film. Pokazuje, że – jak sam tytuł mówi – „nie ma tego złego” i pomimo zawirowań życia można stanąć na nogi i znaleźć miłość.

Zdecydowanie nie jest to kino wysokich lotów. Zakończenie jest typowe dla tego rodzaju filmu, łatwe do przewidzenia, a niektóre sceny zdają się być w pewien sposób niedokończone. Ale czego oczekujemy od komedii romantycznych? Mają one swój urok w beztrosce i lekkości wydarzeń, a ten film dodatkowo uczy nas, aby popatrzeć na niedoskonałości i słabości naszego życia od innej strony i wychodzić z nich z twarzą. Komedie romantyczne są idealne do oglądania po prostu dla umilenia ponurych dni. Pokazują nam świat, który zawsze ma dobre wyjście awaryjne.

Film jest godny polecenia miłośnikom komedii romantycznych. Poprawia nastrój i ogląda się go z uśmiechem na twarzy.