Tema­tyka zbrodni nazi­stów w obo­zach kon­cen­tra­cyj­nych zdaje się być spy­chana na tematy tabu. Nie dziwmy się, są to tematy bestial­sko bole­sne, prze­peł­nione cier­pie­niem i nie­zro­zu­mie­niem ludzi, jak inny „czło­wiek” mógł wyrządzić takie okru­cień­stwa innemu czło­wiekowi. Oczywiście, zanim fakty roze­szły się po całym świe­cie, minęła cała gama lat. Zbrod­nie były wypie­rane, a winy wybie­lane, oczy­wi­ście nie zawsze, za co powin­ni­śmy dzię­ko­wać losowi!

Jed­nak histo­ria męż­czyzn z różo­wymi trój­ką­tami, jesz­cze nie tak dawno była obca dla nas Pola­ków. Książka „Męż­czyźni z różo­wym trój­ką­tem”, bowiem miała swoją pre­mierę sto­sun­kowo nie­dawno. To rów­nież mnie nie dziwi, w naszym kraju dys­kry­mi­na­cja osób LGBTiQ wciąż jest jawna, wręcz mógł­bym poku­sić się o stwier­dze­nie, że poli­tyka pań­stwa mil­czy i popiera szy­ka­no­wa­nie osób LGBTiQ – mam na my­śli nie­dawne wyda­rze­nie na Uni­wer­sy­te­cie War­szaw­skim.

Wspar­cie dla mniej­szo­ści wciąż osa­dzone jest w cie­niu, a żywy hejt wylewa się po Inter­ne­cie i pły­nie uli­cami miast i wsi. Dla­tego książka mimo wiel­kiego popar­cia sojusz­ni­ków i osób medial­nych (któ­rzy skru­pu­lat­nie wypi­sani zostali na ostat­niej stro­nie wyda­nej książki) „cho­wana” jest na rega­łach księ­garni daleko i głę­bo­ko…

Opo­wieść więź­nia obozu kon­cen­tra­cyj­nego – Josefa Koho­uta, napi­sana pod pseu­do­ni­mem Heinza Hegera, jest niczym innym jak bru­tal­nie szcze­rym i rze­tel­nym spi­sa­niem tego wszyst­kiego, co działo się od momentu por­wa­nia przez gesta­pow­ców, do momentu wyzwo­le­nia przez ame­ry­kań­skich żoł­nie­rzy z obozu kon­cen­tra­cyj­nego w Flos­sen­burg. Bole­śnie zobra­zo­wane trak­to­wa­nie, męż­czyzn z różo­wymi trój­ką­tami, któ­rzy odbie­rani byli nie tylko przez SS-manów, ale rów­nież przez innych więź­niów jako nie­lu­dzie, któ­rzy zagra­żają spo­łe­czeń­stwu, któ­rzy nie powinni posia­dać żad­nych praw, nawet prawa do prze­ży­cia.

Autor wiele razy pod­kre­ślał swoje przy­zna­nie się do orien­ta­cji nie­he­te­ro­nor­ma­tyw­nej, tym samym poka­zu­jąc nam czy­tel­ni­kom, że bli­skość pomię­dzy dwoj­giem więź­niów, czy więź­niem i nazi­stą była czymś cał­ko­wi­cie “natu­ral­nym” i nie­szy­ka­no­wa­nym przez innych więź­niów, czy odgórne wła­dzę. Męż­czyźni w pasia­stych piża­mach zosta­wali „kocia­kami” SS-manów, oddając swoją god­ność, za łagod­niej­szą pracę i więk­szą ilość poży­wie­nia. Sęk w tym, że nie posia­dali różo­wego trój­kąta, który podob­nie jak trój­kąt żółty (Żydzi) był postrze­gany jako ten naj­gor­szy odłam więź­niów w każ­dym obo­zie kon­cen­tra­cyj­nym.

Mimo wyzwo­le­nia obozu zagłady, autor nie pozo­sta­wia nas spo­koj­nych, gdyż prze­śla­do­wa­nie na mocy para­grafu 175 (który okre­ślał homo­sek­su­alizm jako prze­ciwny natu­rze nie­rząd) trwał na­dal po woj­nie.

Para­graf prze­pisu nie­miec­kiego kodeksu kar­nego prze­trwał w NRD i RFN do końca lat sześć­dzie­sią­tych XX w. (cał­ko­wi­cie wyco­fany z nie­miec­kiego pra­wo­daw­stwa dopiero w 1994 roku) czyli dopiero 23 lata temu!

Mil­cze­nie i strach, spro­wo­ko­wane przez spo­łe­czeń­stwo i nie­zmie­nia­jące się para­grafy w pra­wie zmu­szały osoby homoseksualne do życia w cie­niu. Dla­tego histo­ria różo­wych trój­kątów nie jest powszech­nie znana. Nie­wielu odwa­żyło się opo­wie­dzieć swoją histo­rię szy­ka­no­wa­nia i powszech­nej dys­kry­mi­na­cji homo­sek­su­alizmu. Dla­tego relacja Hegera jest czymś wię­cej niż opo­wie­ścią jed­nej osoby, która prze­żyła obóz zagłady. To przede wszystkim opo­wieść, która może zobra­zo­wać nam, do czego byli zdolni “ludzie”, któ­rzy postrze­gali odmien­ność sek­su­alną, jako coś wbrew ludz­kiej natu­rze. Takich opo­wie­ści, bądź jesz­cze bru­tal­niejszych było znacz­nie wię­cej, więk­szo­ści z nich nie­stety nadal do końca nie­od­krytych, pozo­sta­wionych w sercach i gło­wach ofiar na zawsze… do samej śmierci.

Oczy­wi­ście książka, mimo swo­jej bru­tal­no­ści, bólu i smutku jest godna pole­ce­nia, myślę, że wszyst­kim nie tylko osobą ze śro­do­wi­ska LGBTiQ, nie tylko sojusz­ni­kom, tylko każ­demu, kto kocha ludzi… a przede wszyst­kim tym, któ­rzy do dnia dzi­siej­szego „krzywo” patrzą na geja.