Wystarczy chociażby jeden pochmurny dzień, pośród sześciu słonecznych całego tygodnia, aby sprowokować przeciętnego pesymistę do wyrażania jednoznacznych opinii. Zaczynają się od: „nic mi się dzisiaj nie chce”, „taki dzisiaj mam beznadziejny dzień…”, a kończą na melancholijnych i jakże głębokich rozważeniach o życiu i śmierci w postaci kultowego i klasycznego: „wszystko jest bez sensu”. Właśnie w takich momentach, zaczynam współczuć szarym dniom i lewym nogom, pogardzanym i wynarzekanym „z góry na dół”. Jak gdyby deszcz miał nigdy nie padać, słońce nigdy nie świecić zbyt mocno, a lewą nogę można było zostawić w łóżku, żeby przypadkiem nią nie wstać.

Może wielu zaskoczę, ale według mojej teorii nasze samopoczucie nie jest ściśle związane ze zjawiskami meteorologicznymi. Każdy dzień może nieść nam radość i tylko my decydujemy o tym, czy faktycznie tak będzie. Człowiek powinien być szczęśliwy, że żyje i czerpać radość z każdej drobnej rzeczy. Każdy człowiek chce być szczęśliwy, a skoro chce, to powinien do tego szczęścia dążyć. Właśnie taki optymistyczny sposób myślenia jest z pewnością lekarstwem na wszelkie niedole, bo każdy optymista wie, że zrobienie kroku w przód, a potem kroku w tył to nie katastrofa, ale cza-cza.