Na pisanie listów do Mikołaja jestem już za duża, ale mała wskazówka dla mamy chyba nie zaszkodzi. Czekam na święta, jak emeryt na listonosza. Sprzątam, ścieram kurze, krzątam się w kuchni, kupuję prezenty, jednym słowem – uwijam się, jak w ukropie. Ale właśnie to uwielbiam w tych świętach. Kiedy wszyscy wchodzą sobie na głowę, kiedy w domu jest gwarno i tłoczno, kiedy nie ma chwili, by odpocząć, bo jeszcze nie wszystko gotowe. Już od rana czuję w domu świąteczną atmosferę. Nawet siostry zaczynają mówić „ludzkim głosem”. Nikt nie ma ochoty na kłótnie, docinki czy strojenie fochów. Po całym domu roznosi się zapach kapusty z grochem i grzybów. Tata jest moim osobistym Masterchefem, bo nigdy nie oddaje fartucha. To on dowodzi w domu tyloma kobietami (chociaż w tym jednym dniu). Kiedy wszystko gotowe, nawet gwiazdka już świeci, przychodzi czas na życzenia, modlitwę i to, co lubię najbardziej – jedzenie! Zgodnie z tradycją, całą rodziną śpiewamy kolędy. Może nie wygrałabym „The Voice…”, ale radość moich bliskich w tym momencie jest nie do opisania.

Każdy z nas inaczej odczuwa nastrój świąt. Ja, za żadne skarby, nie chciałabym spędzić ich inaczej, jak tylko z rodziną.