“Szczęście jest jak motyl. Próbując je złapać, ucieknie ci. Jednak jeśli spokojnie usiądziesz, przyleci do ciebie samo.”
“Na świecie są gorsze rzeczy niż chłopiec lubiący całować innych chłopców.” – Benjamin Alire Sáenz “Inne zasady lata”
“Będę zaszczycony, jeśli złamiesz mi serce.”- Augustus Waters
Jakiego człowieka można nazwać „wielkim”? Może takiego, który czerpie energie do życia ze swojego bólu? Taką osobę, która pomimo wszystkiego, tak wiele myśli o innych. Osobę, która walczy do końca. Która nawet w swoich chwilach myśli o innych. Myślę, że Magdę Prokopowicz można nazwać „wielkim” człowiekiem. Dokonała ona niezwykłych rzeczy.
“Nie powinnam. Nie mogę. Nie zasługuję na to. Jestem gruba i brzydzę się sobą. I tak zajmuję za dużo miejsca. Jestem brzydką, paskudną hipokrytką. Jestem utrapieniem. Jestem marnotrawstwem. Chcę zasnąć i nigdy się nie obudzić, ale nie chcę umierać. Chcę jeść tak jak każdy normalny człowiek, ale muszę widzieć swoje kości, bo inaczej znienawidzę siebie jeszcze bardziej, a wtedy wytnę sobie serce albo wezmę wszystkie tabletki świata” – Laurie Halse Anderson
“Wpadłam w jakąś czarną dziurę, wewnętrzny mrok, którego istnienia nie byłam wcześniej świadoma. Czemu przytrafiały mi się takie rzeczy?” – Judith Fathallah
Nie można dokładnie określić co jest źródłem szczęścia. Zarówno miłość, rodzina, wiedza czy pozycja społeczna jest ważna w naszym życiu. Są to składowe naszego szczęścia, do których można doliczyć również majątek i wiele innych rzeczy.
Odkrywanie siebie, prawdziwe znaczenie hobby, decyzje mające ukształtować karierę, studia, skomplikowana miłość i rak. Za dużo jak na naszą nieśmiałą bohaterkę?
Definicja dobra. Jaki jest dobry człowiek? Czy łatwo jest nim być? Jak to zrobić?
“Nie jest strażakiem, ale ratuje życia.
Nie jest lekarzem, ale sprawia, że ból znika.
Nie jest komikiem, ale zawsze potrafi mnie rozśmieszyć.
Nie jest w fundacji charytatywnej, ale daje tyle ile może ludziom w potrzebie.
Nie jest święty, ale ma serce czyste jak złoto i pasujące do niego buty.”
“Uśmiech to bodaj najkrótsza droga do drugiego człowieka.” Henryk Saka
