“Najstarszym i najsilniejszym uczuciem znanym ludzkości jest strach, a najstarszym i najsilniejszym rodzajem strachu jest strach przed nieznanym”. Słowa te wypowiedział Howard Philips Lovecraft, pisarz z pogranicza fantasy i wyjątkowo mrocznego horroru, a także jeden z prekursorów science fiction. Jest on również moim głównym źródłem inspiracji, jak również mistrzem tworzenia atmosfery grozy.
Płyta „Reign in Blood” Slayera to dzieło absolutnie kanoniczne w ramach muzyki metalowej. Niecałe pół godziny czystej wściekłości trwale zapisało się w historii tego gatunku. Nie bez powodu niedługo po premierze, brytyjski magazyn muzyczny „Kerrang” ochrzcił go mianem najcięższego metalowego albumu wszechczasów.
Późny, cichy wieczór, gdy reszta domowników pogrążona jest już we śnie, to najlepszy czas, by pójść spać albo, tak jak ja, założyć słuchawki i „wsiąknąć” w horror kryjący się pod nazwą „Amnesia: Mroczny Obłęd”. To właśnie ta gra wzbudziła moje zainteresowanie szeroko pojętym klimatem grozy.
Temat inności jest ostatnimi czasy bardzo często poruszany. Mimo to, na ludzi wyróżniających się z tłumu, inaczej wyglądających, myślących, nadal czasami patrzy się “kątem oka”. Sam niejednokrotnie tego doświadczyłem. Noszę długie włosy, ubieram się na czarno, często w koszulki prezentujące zespoły, których słucham. Innymi słowy, jestem tak zwanym “metalem”.
Każdy lubi słuchać dobrej muzyki. Zwłaszcza na żywo, z przyjaciółmi i w dodatku przez trzy dni. Festiwale ostatnimi laty przeżywają rozkwit w Polsce. Każdy znajdzie coś odpowiedniego dla siebie. W tym roku miałem okazję być na dwóch z nich: szóstej edycji „Cieszanów Rock Festiwal” i niespełna tydzień później na „Czad Festiwal”. Oba niezwykłe, oba gwarantują świetną zabawę, jednak jeden bardziej mi się podobał…
– “Aaaaa! To “One Direction”!” – “Gabi patrz, to Liam!” Nieraz spotykałem się z takimi i podobnymi reakcjami ogłupionych przez marketing nastolatek, zapatrzonych w swoich idoli z mlekiem pod nosem…
Dzisiaj prezes i dyrektor w dużej firmie, mąż i ojciec dwójki dzieci, facet po czterdziestce. Kiedyś – punkowiec. Przedstawiam Marka Kaczmarka.
Jakiś czas temu miałem okazję przypomnieć sobie o pewnym zespole. Zespole mrocznym, dostojnym i niezwykle ciężkim. To pod wpływem niego zrodziło się wiele pomysłów zamieszczonych w moich zaledwie paru „tworach” literackich. Ich melodie przyprawiają mnie o dreszcze. Mowa o doom metalowym Candlemass.
