Jednym z dwóch głównych bohaterów jest Philippe (Francois Cluzet), sparaliżowany milioner przykuty do wózka inwalidzkiego. Potrzebuje całodobowej opieki, wobec tego ogłasza „casting” na swojego nowego rehabilitanta. W jego domu zjawia się Driss (Omar Sy) – czarnoskóry chłopak z przedmieścia, który niedługo wcześniej wyszedł z więzienia. Jego obecność podczas poszukiwań nowego opiekuna dla niepełnosprawnego to przypadek. Driss, pomimo braku doświadczenia i zapału zostaje zatrudniony. Philippe znudzony „profesjonalistami”, którzy do tej pory go otaczali, stawia tym razem na spontaniczność, żywiołowość, bezpośredniość i pomysłowość Driss’a.

Komediowe akcenty w filmie dają do zrozumienia, że sytuacja osób niepełnosprawnych to nie tylko trudna rzeczywistość związana z brakiem możliwości poruszania się, ale umiejętność czerpania radości z życia i zabawy. Driss próbuje pokazać to swojemu przyjacielowi poprzez kreatywne spędzanie z nim czasu. Niejednokrotnie naginając dotychczasowe zasady Philippa, pokazuje mu jednocześnie swoje drugie oblicze.

Zestawienie w filmie dwóch skrajnie różnych postaci daje zaskakujące efekty płynące z relacji tworzonych przez pozornie niemających ze sobą nic wspólnego ludzi. Omar Sy zagrał rolę biednego chłopaka, nieraz wulgarnego chuligana, któremu mimo sytuacji życiowej nie brak pogody ducha i poczucia humoru. Philippe natomiast to poważny mężczyzna, wycofany z życia ze względu na swoją chorobę. Zaskakujące jest to, jak bardzo bohaterowie wzajemnie na siebie oddziałują. Philippe nieco odstępuje od swoich sztywnych zasad po tym jak zaprzyjaźnia się z Driss’em. Do swojej choroby podchodzi z większym dystansem, coraz częściej się śmieje i cieszy z życia. Nagina swoje reguły postępowania, robiąc rzeczy, które do tej pory były dla niego niedopuszczalne. Driss natomiast stał się odpowiedzialniejszy. Chce pomóc swojej matce w wychowaniu młodszego brata, który ostatnimi czasy sprawia dużo kłopotów. Pod wpływem Philippe’a nowy rehabilitant odkrywa w sobie także talent malarski.

Ważną rolę w filmie odgrywa muzyka. Większość utworów to kompozycje Ludovico Einaudi. Piosenka pod tytułem „Fly” jest charakterystyczna dla „Nietykalnych”. Powtarza się w wielu momentach, wprowadzając odbiorcę w nastrój filmu. Pozostałe utwory są dobrze dobrane do poszczególnych scen. Podczas “wygłupów” Driss’a i jego tańca widz sam uśmiecha się i podryguje do rytmicznej muzyki.

Oparta na faktach historia Philippe’a i Driss’a złapała za serca wielu ludzi. Pokazuje moc przyjaźni, jej trwałość mimo wielu różnic oraz to, że życie przynosi często zupełnie nieoczekiwane zdarzenia. Film uświadamia, że zmiany, jeśli ich oczekujemy, nie przychodzą same. Trzeba mieć odwagę i chęć, aby zmienić otaczającą nas rzeczywistość. Philippe postawił na „nowe otwarcie”, wybierając Driss’a na swojego nowego opiekuna. Nie wiemy czy był zmęczony sztampowym postępowaniem dotychczasowych pielęgniarzy, czy chciał pomóc Driss’owi. Wiemy natomiast, że to odważne działanie spowodowało, w ostateczności, radykalną zmianę w jego życiu. Przesłanie filmu zyskuje na sile, gdy weźmiemy pod uwagę fakt, że historia jest oparta na autentycznych wydarzeniach. Bohaterowie nie są jedynie fikcją, wytworem wyobraźni reżysera, scenarzystów, są to postacie, które w konkretnym czasie żyły i wywarły na siebie wpływ.