Był spokojny, zimowy wieczór przesiąknięty melancholią. Jak zwykle o tej porze zaszyłam się w czterech ścianach mojego pokoju i oddałam się ciszy. Postanowiłam jednak zmienić codzienną monotonię i obejrzeć typowy „wyciskacz łez”. Mój wybór padł na amerykański melodramat z 2010 roku w reżyserii Lasse Hallstroma pt. „Wciąż ją kocham”. Jego scenariusz powstał na podstawie powieści Nicholasa Sparksa.

Film ten jest historią opartą na motywie głębokiej miłości i poświęcenia z jej powodu. Głównymi bohaterami są John, w którego wcielił się Channing Tatum oraz Savannah Lynn Curtis (Amanda Seyfried). Pochodzą oni z dwóch różnych światów. Przystojny John jest żołnierzem, który dostał przepustkę, by móc odwiedzić chorego ojca. Savannah natomiast to nieprzeciętnej urody studentka z dobrego domu. Kiedy poznają się przypadkiem na plaży, wiedzą, że ich życie już nie będzie takie samo. To spotkanie zamienia się w dwutygodniowy romans, podczas którego rodzi się między nimi głęboka i namiętna miłość.

Nie chwaliłabym tak tej opowieści, gdyby nie znakomita gra aktorska głównych bohaterów. Bardzo prawdziwie przekazywali emocje widzom. Dodatkowym elementem, który stworzył z tego filmu bestseller jest ścieżka dźwiękowa autorstwa Deborah Lurie. Bardzo dobrze dobrana muzyka tworzy niepowtarzalny nastrój, przez co jeszcze mocniej wczuwamy się w fabułę. Oglądając, czułam się jak czynny uczestnik rozgrywających się na ekranie wydarzeń.
„Wciąż ją kocham” wywołuje emocjonalną burzę. Bardzo wiele osób pewnie zastanawia się, ile odwagi miała w sobie Savannah. Podejrzewam, że większość z nas nie potrafiłaby postąpić tak, jak ona. Z jednej strony porywająca miłość, natomiast z drugiej pomoc bliskim. Są sprawy ważne i ważniejsze – Savannah o tym nigdy nie zapomniała.