Bohater jest jednym z wiedźminów, mających nadludzkie zdolności, których zajęciem jest zabijanie potworów grasujących w uniwersum stworzonym przez Andrzeja Sapkowskiego. Cała gra jest bowiem oparta na serii 7 książek tego pisarza fantasy. Ciekawostką jest, że poszczególne części „Wiedźmina” na komputery (oraz w przypadku Wiedźmina 3 na konsole) były wydawane co 4 lata: „Wiedźmin” w 2007, „Wiedźmin 2: Zabójcy Królów” w 2011, a „Wiedźmin 3: Dziki Gon” w 2015 roku. Możemy zatem spekulować, czy w 2019 wyjdzie kolejna część przygód Geralta, inna gra, czy może CDProjekt odrzuci koncepcję wydawania swoich produkcji co 4 lata.

Akcja „Dzikiego Gonu” toczy się w znanym czytelnikom książek miejscach, jak Wyzima, Biały Sad, Novigrad, Oxenfurt, Kaer Morhen czy Wyspy Skellige. Początek gry przedstawiony jest jako sen Geralta, wspomnienie z przeszłości, w którym występowała Ciri oraz jego nauczyciel Vesemir. Sen przeistoczył się później w koszmar, co oznaczało, że z Ciri dzieje się coś złego. Wspomnienie to jest samouczkiem do gry pozwalającym opanować poruszanie, walkę i rzucanie znaków.

Szata graficzna „Wiedźmina 3” po upływie 2 lat od premiery wciąż zadziwia i sprawia, że produkcja jest równie grywalna, jak za czasów, gdy weszła na światowy rynek. Ścieżka dźwiękowa, wraz z polskim dubbingiem, jeszcze bardziej dodaje uroku. Wrażenia z gry mogą zostać przedłużone dzięki dwóm znakomitym dodatkom: „Serca z kamienia” oraz „Krew i wino”.

Mechanizm gry polega na wykonywaniu zadań fabularnych, których głównym wątkiem jest odnalezienie Ciri i pokonanie Dzikiego Gonu. W międzyczasie wykonujemy zadania poboczne, których jest w tej grze sporo. Często dostajemy za nie określoną ilość monet i możemy kupić elementy rynsztunku, zioła, jedzenie, kamienie runiczne, czy nawet zmienić fryzurę. Innym sposobem na zarobek oraz zwiększenie ilości punktów doświadczenia w celu rozwoju wiedźmina jest wykonywanie zleceń wiedźmińskich. Na całej mapie są też rozsiane nieodkryte miejsca, strzeżone skarby i wiele więcej. W tej części nie można zatem narzekać na nudę.

W fabule poza głównym jest też mnóstwo wątków pobocznych, takich jak historia z Krwawym Baronem z Kasztelu we Wrońcach, czy też ratowanie Jaskra – starego przyjaciela Geralta. Cała opowieść ma wiele punktów kulminacyjnych i chwil skrajnych emocji do samego końca. Oprócz zabijania potworów i – niejednokrotnie – ludzi, możemy grać w gwinta – wciągającą grę karcianą, walczyć na pięści lub startować w wyścigach konnych. Geralt ma możliwość wytwarzania różnych eliksirów, wywarów, czy olejów które przydają się do walki z poszczególnymi rasami potworów mającymi swoje słabe i mocne strony, na które musimy uważać. W walce z nimi może nam pomóc wiedźmiński rynsztunek, którego możemy poszukiwać już od początku gry, jednocześnie poznając historie wiedźminów – właścicieli tych przedmiotów. W trakcie przechodzenia gry odkrywamy również wpisy o postaciach, które nieustannie napotykamy na swojej drodze.

Dzieło-majstersztyk studia CDProjekt z pewnością należy do historycznych w świecie gier. Precyzja i jakość wykonania jest na najwyższym poziomie. Co prawda, raz na jakiś czas pojawiały się drobne „bugi”, czyli błędy w grze, lecz nie wpływały one negatywnie na rozgrywkę, a z resztą i tak były usuwane w aktualizacjach, które twórcy wydawali jak na zawołanie. Niezliczona ilość rzeczy, które możemy robić i odkrywać podczas rozgrywki sprawia, że jest to tytuł niezmiernie grywalny. Każdy powinien znaleźć tu coś dla siebie. Fabuła, która również jest ważna, a dla niektórych najważniejsza, jest mocno rozgałęziona, a każdy wątek ciekawy i łączący się wyśmienicie z innymi w jedną wielką całość.

Jestem bardzo dumny z rodaków, że wszyscy, jako zespół, potrafili stworzyć grę, z którą mam wiele wspomnień, która rozchmurzyła mi wiele szarych dni, do której z chęcią powrócę jeszcze w przyszłości.