Zacznijmy od tego, że tytuł filmu nie jest jednoznaczny. Granicą może być chociażby miejsce, w którym toczy się akcja filmu –mianowicie Bieszczady, które są granicą z Ukrainą i Słowacją. Możemy jednak odnieść się również do granic możliwości, wytrzymałości głównych bohaterów.

Po trudnych wydarzeniach z przeszłości ojciec (Andrzej Chyra) wyrusza z dwoma synami w Bieszczady, aby odciąć się od traumatycznych wspomnień i naprawić relacje. Rodzina zatrzymuje się w opuszczonej bazie na pustkowiu. Starszy syn (w tej roli Bartosz Bielenia) przeżywa okres buntu i sprzeciwia się ojcu. Pewnego dnia do chaty trafia tajemniczy nieznajomy (Marcin Dorociński), jest we krwi, prawie nieprzytomny i ma ze sobą broń. Kim jest mężczyzna i jaki będzie miał wpływ na losy bohaterów?

Na grze aktorskiej Dorocińskiego zawsze można polegać. Jego rola tajemniczego Konrada została odegrana bezbłędnie. Aktor wcielił się w bezwzględnego, skrywającego sekrety mężczyznę. Widz, oglądając film, chce poznać prawdę o tym bohaterze. Jednak dużym minusem jest gra aktorów wcielających się w postacie synów. Ich zachowania są wręcz irytujące, a niektóre sytuacje tak absurdalne, że aż mocno denerwujące. Nie sposób mi również zrozumieć niektórych niepotrzebnie wplatanych wątków. Scenariusz był trochę niedopracowany.

Wszystko wynagradza widzowi piękno gór. Bieszczady są przedstawione w swojej najwspanialszej okazałości. Warto tutaj wspomnieć, że operatorem kamery był nominowany do Oscara za film „Ida” Łukasz Żal. Jak najbardziej udało mu się uchwycić bieszczadzką dzikość i nieprzewidywalność.

Być może dla niektórych film może być nudny, jednak mnie do ostatniego momentu trzymał w napięciu, a końcowe sceny mocno mnie zaskoczyły i naprawdę nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. To godny polecenia thriller o naprawianiu więzi rodzinnych, o przetrwaniu i dylematach moralnych.