Weźmy pod lupę jeden odcinek przypadkowego z wyżej wymienionych programów. Życie głównego bohatera jest niezwykle (nie)ciekawe. Jego najważniejszy cel, do którego niezmiennie dąży, to podrywanie dziewczyn (a konkretniej „lasek”). Robi to w każdym możliwym momencie: gdy pracuje (czyt. wywozi śmieci), kiedy ćwiczy na siłowni lub gdy naprawia samochód. Nie kryje się z tym specjalnie, bo nawet podczas randki spogląda innej kobiecie w dekolt. Lecz nagle spotyka go ogromny „dramat”. Jego dziewczyna dowiaduje się o zdradach i natychmiast z nim zrywa. Jednak wyrozumiały chłopak ją tłumaczy: „Moja niunia trochę przesadziła, no emocje ją poniosły”. Mimo wszystko nadal zamierza „zdobywać” kobiety. W tym celu na klatce schodowej – w której zresztą mieszka – rozwiesza ogłoszenie z własnym zdjęciem, numerem telefonu i ofertą „przeżycia niesamowitych chwil” dla kobiet. Jednak gdy zarówno ogłoszenia, jak i podryw z napinaniem mięśni, nie skutkują, postanawia inaczej „zawalczyć” o reprezentantki płci pięknej. W tym celu wybiera się do centrum handlowego. Tam staje na krześle i namawia przechodzące nieopodal kobiety do dotykania jego mięśni. Dopiero gdy przez jego rozkojarzenie w pracy, kolegę przygniata kontener, bohater postanawia zmienić swoje postępowanie. Wzruszające!

Więc co szczególnego charakteryzuje te niezwykle „ambitne” produkcje? Z pewnością jest to  narrator komentujący wszystkie sytuacje. W jakim celu występuje w paradokumentach? Być może twórcy uważają, że ich aktorzy zbyt słabo przekazują emocje i głos w tle musi je dopowiadać? A może ich zdaniem odbiorcy są mało inteligentni i nie potrafią się domyślić? Trudno stwierdzić. Inną ciekawostką jest pokazywanie znaku drogowego z nazwą miejscowości, w której ma odbywać się akcja odcinka. Co w tym szczególnego? To, że za każdym razem zmieniona jest tylko nazwa miasta na tabliczce. Miejsce, gdzie postawiony jest znak, zawsze pozostaje to samo. Warto wspomnieć również o tym, że „wybitne” aktorstwo z seriali paradokumentalnych zawdzięczamy amatorom.

Skąd więc wzięła się popularność takich seriali? Czyżby stąd, że tematyka może być bliska odbiorcom? A może z powodu pouczającej i „nadzwyczajnej” treści? Jednak bardzo niski koszt produkcji jest chyba najbardziej przekonującą odpowiedzią. Szczególnie, kiedy weźmiemy pod uwagę, że bohaterowie nie są zawodowymi aktorami, lecz ludźmi z castingów. A także że wypowiadają swoje kwestie tak, jakby recytowali różnorodne, nieudolnie napisane, „wiersze”. Pozostaje tylko jedno pytanie. Skąd twórcy seriali paradokumentalnych biorą pomysły na scenariusze?