Artyści z poznańskiej Opery, specjalnie dla naszych dzieci, przygotowali pokazy tańców, kostiumów i rekwizytów, a wszystko to okraszono przepiękną muzyką klasyczną. Zaprezentowane zostały cztery tańce charakterystyczne dla wybranych krajów: Rosji, Austrii, Hiszpanii i Chin. Tancerze ubrani byli w stroje odpowiadające kulturze tych krajów. Wszystkie tańce poprzedzane były ich krótką charakterystyką, aby dzieci wiedziały, na co zwracać szczególną uwagę i jakie są ich wyróżniające cechy.

Dowiedziały się, że podczas tańców rosyjskich kobiety noszą na głowie „kokosznik” (bogato zdobioną, kilkudziesięciocentymetrową ozdobę), a obuwie do tańców charakterystycznych dla danego kraju (np. taniec hiszpański) to „charakterki”. Inne buty używane w balecie to: baletki plastyczne, które można zginać oraz „puenty”, które są bardzo twarde, dzięki czemu można w nich stawać na palcach. Sukienka baletowa nazywa się „paczka” i występuje w dwóch rodzajach: krótka – klasyczna
i długa – romantyczna (która powiewa, gdy baletnica się obraca i wygląda wtedy bardzo zwiewnie).

Uczestnicy pokazu dowiedzieli się, co to są rekwizyty (przedmioty wykorzystywane w przedstawieniach) i do czego służą. Mogli także kilka z nich obejrzeć, np. winogrona czy ciupagi. Dzieci, które odpowiedziały prawidłowo na pytanie zadane przez panie baletnice, w nagrodę wzięły udział w scenie z jednej z najbardziej znanych sztuk baletowych pt. „Jezioro łabędzie” według wskazówek profesjonalistów.

Następnie wszyscy podziwiać mogli ten sam taniec w wykonaniu artystów baletowych, co wzbudziło zachwyt i podziw. Cała grupa miała jeszcze możliwość nauczenia się podstawowej pozycji baletowej, a na koniec wspólnie odtańczyła taniec chiński dookoła wielkiego, kolorowego smoka.

W drugiej części wycieczki dzieci, pod opieką pana przewodnika, zwiedziły kulisy teatru i miały możliwość odwiedzenia miejsc i zobaczenia rzeczy, które na co dzień są niedostępne dla publiczności.

Teatr Wielki w Poznaniu wybudowany został w 1910 roku jako miejsce wystawiania sztuk operowych, czyli dzieł muzycznych wokalno-instrumentalnych. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pierwszą zrealizowaną przez polską grupę operą była „Halka” Stanisława Moniuszki w 1919 roku. Podczas II wojny światowej budynek nie uległ większym zniszczeniom i możemy podziwiać go obecnie w niezmienionym kształcie.

Cechami charakteryzującymi budynek Opery są: znajdujący się na szczycie dachu pegaz – koń ze skrzydłami (symbol natchnienia poetyckiego i plastycznego), sześć olbrzymich kolumn stojących na szczycie kilkudziesięciu schodów prowadzących do wejścia oraz kamienne rzeźby po dwóch stronach tych schodów (po lewej – kobieta na lwie – symbol liryki, po prawej – mężczyzna z panterą przy boku – symbol dramatu).

Dzieci zwiedziły scenę i miejsca ją otaczające, a następnie mogły podziwiać salę teatralną, siedząc w pierwszych rzędach na parterze. Widownia Opery mieści obecnie 858 miejsc – są tu loża vipowska, balkon, parter. Nad widownią góruje ogromny, kryształowy żyrandol zabezpieczony specjalnie zamówioną siatką rybacką zapobiegającą spadaniu drobnych kryształków na publiczność siedzącą pod nim. Pan przewodnik na naszą prośbę zaprezentował działanie żyrandola, wygaszając stopniowo światło i ponownie je zapalając, co zrobiło na wszystkich duże wrażenie.

Ta niesamowita podróż trwała aż 1,5 godziny, ale czas minął bardzo szybko
i ani się dzieci obejrzały, a już z żalem musiały opuścić gościnne mury poznańskiej Opery.