Mam przed oczami z pozoru do niczego nienadający się kawałek drewna, do którego zszywkami tapicerskimi przymocowane są tkaniny we wszystkich kolorach tęczy. Bez zastanowienia użyłabym tego jako podpałki, bądź wyrzuciła do kosza… Ale wiem, kto zbudował to dziwactwo. Pytam więc autora, do czego służy ten jakże barwny przedmiot. Twórca dumnym głosem odpowiada: “nie widzisz? To dla Ciebie. Pamiętasz, jak mama krzyczała, żebyś nie siedziała na podłodze? To siedzonko sprawi, że będzie ci cieplej i mama nie będzie krzyczeć… Podoba ci się?” Podoba, odpowiadam. Jest idealne, dziękuję. I w ten sposób mam takich już 3, przecież muszę mieć wybór w mniemaniu mojego dziewięcioletniego brata, Damianka.

To nie pierwsza rzecz, jaką stworzył. Na długo przed „siedzonkami” były miecze, łuki, samoloty i inne przedmioty, które wedle przeznaczenia zdobywały nazwy. Często zadawane jest mu pytanie: dlaczego marnujesz materiały, które można inaczej wykorzystać. Odpowiedź zawsze pada taka sama: „bo lubię robić takie rzeczy”. Według mnie poświęcanie czasu jakiejś czynności, która sprawia nam przyjemność może być nazywane pasją.

Pasja do tworzenia jest jednym z motorów napędzających postęp. Samochody, akceleratory cząstek, czy nawet „siedzonka” są dowodem na to, że człowiek ma w sobie nieposkromioną ciekawość i chęć do stwarzania. Dziecko w piaskownicy budujące zamek, fizyk szukający “boskiej cząstki”, ja pisząca felieton, to jedne z niewielu dowodów na to, że homo sapiens ma w sobie czasami głęboko skrytą pasję.

Szukajmy jej, wtedy życie ma lepszy smak, bądźmy jak dzieci, ciekawi, co powstaje z kawałka drewna i skrawków tkaniny, niech ograniczeniem będzie tylko wyobraźnia…