Może zacznijmy od początku. Skąd wzięło się zainteresowanie zawodem kierowcy czy też ogólnie motoryzacją?

Każdy mały chłopiec ma jakieś zainteresowania, jeden chce być strażakiem, drugi policjantem, trzeci lekarzem, a ja zawsze chciałem jeździć dużymi samochodami. Mój tata był mechanikiem samochodowym, cały czas auta były dookoła mnie. Gdy wracałem ze szkoły, a taty jeszcze nie było w domu, biegłem do warsztatu niedaleko, gdzie pracował. Robiłem tak tylko po to, żeby przez ten mały odcinek przejechać się samochodem. Tata sadzał mnie na kolanach i uczył kierowania. W ten sposób w wieku 10 lat potrafiłem prowadzić samochód. (śmiech). Oczywiście trzeba to wziąć w duży cudzysłów.

Czy już wtedy wiedział Pan, że chce wiązać przyszłość z tym zainteresowaniem ?

Nie wiedziałem, czy będę kierowcą, czy też nie. Na początku to było jedynie dziecięce marzenie. Wszystko się jednak tak układało, że ciągle miałem do czynienia z motoryzacją. Jako harcerz razem z żołnierzami jeździłem ciężarówkami, kiedy oni pomagali nam rozstawiać letnie obozy, bardzo mi się to wtedy podobało. Miałem też starszych kolegów, którzy byli kierowcami autobusów, uwielbiałem towarzyszyć im w różnego rodzaju wycieczkach. Po skończeniu technikum mechanicznego w Łańcucie, pracowałem społecznie jako kwatermistrz w ZHP w hufcu Łańcut. Sprawowałem opiekę nad taborem samochodowym. Nieraz brakowało kierowców. A zatem wiedząc, że będę miał pewne miejsce pracy, zrobiłem prawo jazdy na autokar. Tak zaczęła się moja kariera i zarazem pasja zawodowa. Odrodziły się we mnie dziecięce marzenia.

Pański zawód wiąże się z długimi wyjazdami. Warto powiedzieć, że już od wielu lat jest Pan związany z firmą transportową. Jeździ Pan przede wszystkim poza granice kraju. Jak Pan sobie radzi z długą rozłąką z rodziną i domem?

Zawsze trudno jest mi opuszczać rodzinne strony, ale tym samym moja radość jest spotęgowana, gdy wracam z trasy. Gdy już się jedzie do domu, człowiek cały czas myśli o tym, że już blisko, coraz bliżej, coraz bliżej. Nawet w nocy nie chce mi się spać, oczy mi się otwierają, żeby jak najszybciej zobaczyć znajome twarze. Bardzo mi przykro, że nie mogę wziąć ze sobą nikogo z rodziny. Raz udało mi się zabrać synów do Grecji. Po powrocie byli bardzo zadowoleni i ja również miło wspominam tą wycieczkę. Jednocześnie nie mogę powiedzieć, że przez całą drogę myślę tylko i wyłącznie o rozłące z bliskimi. Tą tęsknotę za miejscami i ludźmi, których znam cały czas mam w sobie. Jednak jakoś sobie ją wynagradzam przyjemnością z jazdy, którą kocham i poznawaniem nowych miejsc. Jest coś takiego, co ciągnie mnie do zwiedzania świata i zobaczeniu czegoś niezwykłego. Uwielbiam i zawsze się ekscytuję, gdy mam jechać w miejsce, gdzie jeszcze nie byłem. Zwiedziłem prawie całą Europę, a to, co zobaczyłem, jest moje i nikt mi tego nie zabierze.

Czyli Pańską pasją nie jest tylko motoryzacja, ale również poznawanie świata. Ma Pan jakieś swoje ulubione miejsca w Europie?

Najlepiej czuję się w Grecji, w Atenach, gdzie spędziłem prawie 15 lat, jeżdżąc co tydzień. Miałem okazję wielokrotnie zwiedzić Ateny – turystycznie i pielgrzymkowo. Bardzo mi odpowiada grecka kuchnia, spotykam w tym kraju wielu miłych ludzi i absolutnie jestem zakochany w tamtejszym krajobrazie i pięknym ciepłym morzu.

A nie ma Pan czasami zwyczajnie dosyć tej ciągłej podróży?

Za każdym razem, gdy jestem zmęczony, już mam dość i chciałbym wracać do domu. Ale po pewnym czasie, po dwóch, trzech dniach już mam ochotę gdzieś pojechać, bo po prostu już mam to we krwi i ciężko jest mi znaleźć sobie gdziekolwiek indziej miejsce.

Dziękuję serdecznie za rozmowę.