Moja prawdziwa przygoda z końmi zaczęła się 6 lat temu, kiedy w moje ósme urodziny rodzice zabrali mnie na moją pierwszą prawdziwą lekcję jazdy konno, ale tak naprawdę urodziłam się już kochając konie. Rodzice mówili mi, że mając 2 latka na sam widok konia byłam szczęśliwa. Nieważne było, że obok jest plac zabaw lub inne atrakcje dla dzieci, najważniejszy był koń. Odchodząc od niego zawsze płakałam.

Kiedy wsiadam na konia i zaczynam kłusować, a po chwili już galopuję. czuję się wolna. Gdy czuję powiew wiatru na mojej twarzy, moją duszę wypełnia radość. Z końmi zawsze mam dobry kontakt, czasami myślę, że lepszy niż z ludźmi. Wiem, że koń nic mi nie zrobi, a on zaś wie, że mu ufam. Nie wyobrażam sobie mojego życia bez jazdy konnej. Gdy jest mi źle lub kiedy jestem smutna, zawsze robię to samo, jadę do stajni i spędzam czas z końmi. Pozwala mi to zapomnieć o wszystkich problemach i oderwać się od świata.

Zaufałam nieprzewidywalnemu zwierzęciu, ważącemu ponad pół tony, mogącemu zabić człowieka jednym ruchem, ale nie żałuję tego. Jeździectwo przede wszystkim wymaga dużo odwagi i cierpliwości. Z koniem porozumiewamy się bez słów, to istota nie rozumiejąca głosowych poleceń.

Najbardziej fascynują mnie skoki przez przeszkody, nad każdą z nich czuję się jakbym leciała jak ptak. Upadki z konia są na porządku dziennym- nie ma jeźdźca, który nie spadł z konia. Konno można jeździć w każdym wieku.  Jeżdżą już kilkuletnie dzieci, a nawet seniorzy. Zajęcia z koniem pomagają zwalczać np. uzależnienie od komputera, odstresowują, kształtują postawę sylwetki, wzmacniają mięśnie.

Nie wszyscy moi rówieśnicy rozumieją moją pasję i fascynację końmi. Zachęcam każdego do poznania świata tych zwierząt.