Niestety. Po zimie ani śladu. Nie wiem, gdzie mieszkacie, ale w Poznaniu już nadeszła wiosna. A właściwie stało się to jakiś miesiąc temu. Zazdroszczę szczęściarzom, którzy urodzili się we “właściwszym” miejscu – przynajmniej na czas zimy. Mowa oczywiście o górach. Ach… ośnieżone stoki, metrowe sople zwisające z dachu… Racja, mogę tylko marzyć. Nieliczni zaznali prawdziwej zimy. Jedyną taką okazją były oczywiście ferie (górale niech lepiej nic nie mówią). Tutaj, w Poznaniu, nawet centymetrowy śnieżek spotyka się z wielkim zachwytem, szczególnie mojej babci.

– Wreszcie zima. Tak zasypało ulice, że przejść się nie da – mawia wtedy babcia.

Teraz, na początku marca, ze śniegiem możemy raczej już się pożegnać – w tym momencie znowu nie mówię o “górskich arystokratach”, którzy bezpłatny dostęp do zimy mają bez przerwy. Trudno, jak niektórzy mówią, taki mamy klimat.

– 67 stopni i zima stulecia

Tak, nagłówek nie kłamie. Są takie zimy. Oczywiście nie w Polsce, lecz w Stanach Zjednoczonych. W kanadyjskiej prowincji oraz na wschodnim wybrzeżu USA   temperatura spadła do -29 stopni Celsjusza, ale przy silnym wietrze odczuwalne było aż 67 stopni mrozu.  Z kolei w Nowym Jorku tak zimno ostatnio było w 1896 roku. Czasem nawet -28 stopni.

Śnieg nawet w lecie

No, niestety, ale z zimą się musimy pożegnać. Ale nie tak prędko. W lecie 1993 roku na Kasprowym Wierchu spadło aż 90 centymetrów białego puchu. W Poznaniu nawet w styczniu tyle nie ma. Więc, drogi czytelniku, kiedy znudzą Ci się upały, wybierz się na Kasprowy. Tam możesz ulepić bałwana.

Niedługo lato

Ale w końcu “w marcu jak w garncu”. Nigdy nic nie wiadomo. Możemy spodziewać się upałów i śniegu jednocześnie.