Film opowiada o dziewięcioletnim Oskarze, który leży w szpitalu i choruje na raka. W filmie przeżywamy dwanaście ostatnich dni z życia chłopca. Poznajemy również panią Różę, kobietę, która jest wraz z nami w ostatnie dni Oskarka. Dzięki niej chłopczyk  zaczął wierzyć w Boga i pisać do niego listy.

Pani Róża dała chłopcu dużo nadziei i siły, mnóstwo szczęścia i radości. Inaczej jest z rodzicami chłopca, bowiem boją się oni swojego chorego syna, a bardziej lękają się powiedzieć Oskarowi o jego chorobie. Jednak, dzięki pani Róży, chłopiec wraz z rodzicami dochodzą do porozumienia.

Najbardziej zaintrygował mnie fragment, gdy dwudziestego czwartego grudnia Bóg zapragnął na swoje urodziny duszy Oskarka. W tym momencie się popłakałam.

Film ma idealnie dobraną ścieżkę dźwiękową, dzięki czemu jest  jeszcze bardziej wciągający i ciągle trzyma  w napięciu. Ekranizacja bardzo mi się podoba, gdyż opowiada o prawdziwym życiu, o tym, że nie zawsze wszystko jest piękne i różowe, że życie bywa bolesne.  Film polecam osobom, które szukają czegoś na faktach i dramatu, bo tutaj tego nie brakuje.

Oczywiście, zachęcam też do przeczytania książki, na podstawie której powstała ta ekranizacja.  W książce mamy przedstawione listy, które Oskar pisał do pana Boga, więc serdecznie polecam. W filmie jest kilka ujęć zrobionych komputerowo, które chętnie bym wycięła, ale ekranizacja sama w sobie jest ciekawa.

Poleciłam film mojemu koledze, który bardzo chętnie go obejrzał. Film ocenił bardzo dobrze i mimo tego, iż jest mężczyzną, powiedział, że film go bardzo zasmucił i czasem miał nawet łzy w oczach.  Bardzo się cieszę, że powstało tak piękne dzieło.