9 czerwca 2015 roku w Gimnazjum Publicznym im. Arkadego Fiedlera od godziny 8.00 do 13.20 odbywały się Dni Otwarte. Zostały one zorganizowane dla przyszłych gimnazjalistów z pobliskich szkół.
Osobom, które zapoznały się już z moją wcześniejszą recenzją, nie muszę przedstawiać Clary Fray. Cóż, w następnym tomie serii „Dary Anioła” bohaterka ma poważne problemy. Simon, czyli jej najlepszy przyjaciel, zakochuje się w niej. Walczący z demonami Jace być może okaże się jej bratem, a mama bohaterki przybywa w szpitalu, w stanie śpiączki. Negatywna postać Valentine, w tym samym czasie wzywa armię demonów, by móc przejąć kontrolę nad światem. Nadmiar nieszczęść nie przytłacza Clary, gdyż nie jest ona zwyczajną dziewczyną. Ta Nocna Łowczyni, pogromczyni wampirów, w książce Cassandry Clare „Miasto Popiołów” stara się sprostać skomplikowanym kolejom swojego życia.
Wyobraźcie sobie, że każdy z tomów Darów Anioła zabiera czytelnika w tajemniczą przygodę do magicznych miejsc, umożliwiając przeniesienie się do mrocznych sytuacji zdarzających się w rzeczywistości. Nie dziwi więc to, iż lektura tej niezwykłej serii działa jak narkotyk powodujący, że ciągle pragniesz przeżyć więcej i więcej przygód z ulubionymi bohaterami. “Miasto Kości”- według mnie- było fantastyczne, więc nie mogłam nie sięgnąć po następny tom, gdyż chciałam dowiedzieć się, jakie będą dalsze losy Clary i Jace. Uważam, że Miasto Popiołów okazało się jeszcze bardziej wciągającą i interesującą częścią niż “Miasto Kości”, a “Miasto Szkła” przebiło je obie.
W popularnym wśród artystów i ekologów miasteczku, otoczonym tajemniczymi lasami, w którym zamieszkują wampiry, Alyxandra Harvey osadziła swój debiut literacki „Księżniczka wampirów”, będący pierwszym tomem „Kronik Rodu Drake’ów”.
Powieść Cassandry Clare pod tytułem „Miasto Kości”, jako pierwszy tom cyklu „Dary Anioła”, opowiada historię nastolatki Clary. Bohaterka jest jedynym świadkiem ataku trójki młodych ludzi na uczestnika dyskoteki Pandemonium. Ostatecznie pokrzywdzony okazuje się bestią, a napastnicy z bronią to Nocni Łowcy, których nikt oprócz bohaterki powieści nie widzi.
„Mechaniczna Księżniczka” napisana przez Cassandrę Clare to trzeci tom serii “Diabelskie Maszyny”. Biorąc go do ręki, myślałam, że przyniesie zakończenie całej historii i wyjaśni wszystkie dotąd nierozwiązane problemy postaci. Szczerze mówiąc, obawiałam się, jak potoczą się dalsze losy bohaterów, z którymi sympatyzowałam podczas lektury poprzednich dwóch części trylogii. Nie wiadomo przecież, na jaki pomysł wpadnie autor historii, czy zakończy ją szczęśliwie, czy wręcz przeciwnie. Na pewno mogę powiedzieć, że „Mechaniczna Księżniczka” to powieść, która pozostawia niesamowite wrażenie na czytelniku.
Wszystkim miłośnikom „Sagi Zmierzch” szczególnie polecam książkę Stephenie Meyer „Przewodnik po Sadze Zmierzch”. Ten przewodnik pozwoli wszystkim fanom lepiej poznać świat urzeczywistniony w sadze. Moim zdaniem dużo się dowiedziałam o autorce i różnych wątkach z książek sagi.
“Mechaniczny Książę” to drugi tom serii “Demoniczne Maszyny”, autorki Cassandry Calare. Stanowi dalszy ciąg powieści o Tessie Gray i jej życiu, które nieoczekiwanie uległo zmianie. W magicznym, podziemnym świecie wiktoriańskiego Londynu, Tessa znalazła bezpieczne schronienie u Nocnych Łowców.
„Mechaniczny Anioł” to pierwszy tom trylogii „Diabelskie Maszyny”, będącej prequelem „Darów Anioła”. Część z Was ma być może już za sobą przygodę z „Darami Anioła”. Może nawet przeżyliście niesamowite chwile w wiktoriańskich czasach, w zamglonym, szarym, deszczowym i mrocznym Londynie. Jeśli tak, to możecie mi zazdrościć! Te chwile częściowo są jeszcze przede mną. „Mechaniczny Anioł” porwał mnie. Dziewiętnastowieczny Londyn oczarował, a intrygująca historia Tess wciągnęła i sprawiła, że powieść czytałam z zapartym tchem bez ustanku.
Sięgając po tę książkę, nie byłam nastawiona pozytywnie, gdyż sam tytuł, jak i czarno – biała oprawa graficzna, ukazująca czaszkę człowieka oraz informację o szokującej relacji piętnastoletniej narkomanki z Berlina Zachodniego, nie zachęcała mnie do jej przeczytania. Niewątpliwie już na samym początku budziła ona moje mieszane uczucia. Taka zawartość miała stanowić lekturę gimnazjalisty? No cóż , mimo wszystko postanowiłam zmierzyć się z tą pozycją.
