Ten film mnie rozbił i sprawił, że zastanawiałam się nad okropnością wojny i samym życiem. Ten film bierze to, co ludzie nazywają “banałem” i sprawia wrażenie, że po raz pierwszy te aspekty filmu dotknęły ekranu. Naprawdę nie zauważyłem niczego, co w ogóle było fałszywe. Aktorstwo jest genialne. Ci aktorzy przygotowywali się miesiącami i mieszkali w zbiorniku, aby osiągnąć ten poziom działania w filmie. Zaskoczenie osobowości i mieszanka napięcia między załogą czasami są doskonale ukazane. To daje nam zarówno pobłażliwy charakter człowieka, jak i żałosną stronę, która nigdy nie wychodzi po tym, jak ktoś wziął coś, co nie jest ich. Ludzkość bohaterów jest całkowicie wymazana, ale co jakiś czas widać, jak szarpią się z ciężkiego brzemienia wojny, którą niosą. Kontrast z nową twarzą załogi poprawia to doskonale, ponieważ ta postać przyciąga całą ludzkość, którą ten film ma, ale wydaje się, że dałaby się uporać i upuścić, dając nam większą złożoność i więcej do refleksji. Są to złożone postaci, które mają pełen zakres oddychania w tym filmie.

Ostatnia scena  jest absolutnie genialna. Czy to realistyczne, że mogłoby to mieć miejsce w czasie wojny? Prawdopodobnie nie, ale film i scena chwytały mnie za emocje. Jest mało takich filmów, które to potrafią. Ostatnia scena ma na celu zilustrowanie daremności wojny i całkowite marnotrawstwo ludzkiego życia, które nas kosztuje. To metafora. To ogromna wytrwałość charakteru Pitta i jego daremny przywiązanie do jego nielicznych ideałów, co prowadzi do tej sceny. Brutalność jego postaci jest w pełni własnością Pitta. Nie ma już Pitta w nim. Jest tylko cel, koniec, który jest nieunikniony, ale tak daleko poza zasięgiem. Nie mogę uwierzyć, że ludzie niechętnie przeglądają ten film. To fantastyczny utwór, który daje nam to, co sztuka o II wojnie światowej powinna zrobić: przypomina nam o przeszłości i apeluje, abyśmy nigdy nie zapominali o wyciągniętych wnioskach.