Stare, ale piękne irańskie koty
Koty Perskie zaliczamy do grupy długowłosych. Pierwszy raz przybyły do Europy w XVII wieku.
Waga dorosłego kota to od 2,5 do 6kg. Ilość kociąt w miocie to przeciętnie 3–4 kociaki.
Cechują się spokojnością, łagodnością, oraz niewielkimi talentami łowczymi. Wolą wylegiwać się na kanapie, niż grasować w krzakach.
Posiadają rozmaite umaszczenie odmian barw, takich jak: czarna, biała, ruda, niebieska, kremowa i inne, jest ich ok. 150. Również kolor oczu może być różny: niebieski, pomarańczowy lub mieszany (jedno niebieskie, drugie pomarańczowe).
Budowa krępa. Kończyny silne. Głowa duża, masywna, szeroka, czoło wypukłe, policzki pełne, broda dobrze rozwinięta. Nos mały, szeroki, z tzw. stopem. Ogon puszysty na całej długości. Średnia długość sierści ok. 10 cm. Wewnątrz ucha, a także między opuszkami palców wszystkich łap, powinien znajdować się pędzelek sierści. Kolejną charakterystyczną cechą kota perskiego jest tzw. kryza, którą tworzy gęsta i dłuższa sierść rosnąca od uszu wokół brody.
