Święto państwowe w Polsce obchodzone corocznie 11 listopada dla upamiętnienia odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 roku, po 123 latach zaborów. Święto zostało ustanowione ustawą z 23 kwietnia 1937. Zniesione ustawą Krajowej Rady Narodowej 22 lipca 1945. Przywrócono je ustawą w okresie transformacji systemowej w 1989 roku. Jest to dzień wolny od pracy i nauki.

Najbardziej znanym wierszem naszej niepodległości został napisany przez Edwarda Słońskiego.

“Ta, co nie zginęła”

1.

Rozdzielił nas, mój bracie,

zły los i trzyma straż —

w dwóch wrogich sobie szańcach

patrzymy śmierci w twarz.

W okopach pełnych jęku,

wsłuchani w armat huk,

stoimy na wprost siebie —

ja — wróg twój, ty — mój wróg!

Las płacze, ziemia płacze,

świat cały w ogniu drży…

W dwóch wrogich sobie szańcach

stoimy ja i ty.

2.

Zaledwie wczesnym rankiem

armaty zaczną grać,

ty świstem kul morderczym

o sobie dajesz znać.

Na nasze niskie szańce

szrapnelów rzucasz grad

i wołasz mnie, i mówisz:

— To ja, twój brat… twój brat! —

Las płacze, zimia płacze,

w pożarach stoi świat,

a ty wciąż mówisz do mnie:

— To ja, twój brat… twój brat! —

3.

O, nie myśl o mnie, bracie,

w śmiertelny idąc bój

i w ogniu moich strzałów,

jak rycerz, mężnie stój!

A gdy mnie z dala ujrzysz,

od razu bierz na cel

i do polskiego serca

moskiewską kulą strzel.

Bo wciąż na jawie widzę

i co noc mi się śni,

że Ta, co nie zginęła,

wyrośnie z naszej krwi.

Tak piękny wiersz i patriotyzm. Czy jest szansa go zobaczyć w oczach Polaków?