Łasica pospolita   to najmniejszy polski drapieżnik. Ma smukłe, zwinne ciało i krótki, puszysty ogon. Sierść na brzuchu jest biała, a na grzbiecie i bokach – rudobrązowa. Część bytujących w naszym kraju osobników zimą zmienia ubarwienie na jednolicie białe. Zmiana następuje jesienią i jest uzależniona od warunków klimatycznych. Białe łasice bywają mylone z gronostajami, jednak gronostaj ma zawszę czarna końcówkę ogona. Łasica poluje przede wszystkim na gryzonie, w ciągu roku łowi ich około 1500. Jest sprzymierzeńcem człowieka w walce z plagami szkodników upraw. Moim zdaniem zwierzę te powinno zaliczyć się do miana zwierząt “najsłodsze zwierzę na Ziemi”, ponieważ patrząc na nas na jej twarzy tworzy się twarz takiego młodego szczeniaka poszukujące domu.
Kolejnym ” super zwierzęciem” jest gronostaj europejski. Gronostaj należy do mistrzów kamuflażu. Ma on zmienne ubarwienie, zależne od pory roku. W lecie jego sierść jest koloru czekoladowo-brązowego na grzbiecie, żółto-białego na brzuchu, z czarnym końcem ogona; w zimie futro zmienia na białe z czarnym końcem ogona. Poluje przede wszystkim w nocy, łapiąc lemingi, a nawet ptaki. Jeśli zostanie zaatakowany, broni się ostrymi pazurami i kłami. Może atakować nawet osobniki większe od siebie (np. zające). Występuje w Europie (w całej Polsce), Azji i Ameryce Północnej. W Nowej Zelandii jako gatunek inwazyjny. Mieszka na obrzeżach lasu, w zaroślach, jest zwierzęciem naziemnym, prowadzącym raczej nocny tryb życia.