Jako małe dzieci nie zastanawialiśmy się nad tym, co będzie za rok, za dwa lata. Byliśmy bezbronni, niepewni, co przyniesie czas. Liczyło się dla nas tylko tu i teraz. Często byliśmy źli na rodziców, gdy zabraniali nam robienia czegoś,co było naszym zdaniem dobre. Po upływie lat zrozumieliśmy, że robili to, ponieważ troszczyli się o nas.

Zawsze, gdy poprosiliśmy o coś rodziców mieliśmy nadzieje, że to dostaniemy. Nie ważne czy była to zabawka, nowa lalka czy gwiazdka z nieba. Jako dzieci wymyślaliśmy zabawy, które były niekoniecznie bezpieczne, jednak dla nas najlepsze. Ta bezbronność, którą mieliśmy w sobie była wspaniała. Piękne było to, że jako małe dzieci nie zwracaliśmy uwagi na wygląd drugiej osoby. Z wiekiem, gdy wyrabiał się nasz charakter zaczynaliśmy małymi kroczkami wdrążać się w dorosłość i próbowaliśmy sami podejmować decyzje, które często konsultowaliśmy z rodzicami.

Gdybym spotkała siebie jako małą dziewczynkę i miałabym dać jej radę jak ma podążać by naprawić wszystkie swoje błędy, powiedziałabym:  „ Nigdy się nie zmieniaj i rób, co uważasz za słuszne.” Człowiek uczy się na własnych błędach, bez nich życie byłoby nudne.

Jako małe dzieci oczekiwaliśmy rzeczy, których w żaden sposób nie dało się mieć, jednak rodzice zawsze umilali nam czas i dawali wszystko, co mogli. Dlatego warto im za to podziękować.

„Nie śpieszmy się dorastać.”