Na ziemi mieszkają różni ludzie i nie sposób wszystkim dogodzić, z tego powodu zrodził się bunt m.in. przeciwko – wartościom, poglądom, Bogu, ludzkości, rodzinie itp. Każde społeczeństwo w historii miało swoich buntowników – mogli być nimi politycy, robotnicy, wyznawcy jakiejś religii czy, przede wszystkim, ludzie młodzi. Bunt u ludzi rodzi się na znak protestu wobec czegoś, niezadowolenia oraz chęci przeciwstawiania się czemuś. Każdy człowiek ma w swoim życiu pragnienia, które chcą urzeczywistnić. Zwykle bunt kończy się porażką. Wielu było jednak udanych i nieudanych buntowników. Niektórzy zmienili świat.

Każdy się buntuje, nie ma ludzi idealnych, którzy przyjmowaliby wszystkie zasady. Zaczynamy się buntować jeszcze w brzuchu u mamy. Nieraz chcemy wyjść wcześniej na świat, a jak już tam jesteśmy, to chcemy szybko wrócić do miejsca, z którego przyszliśmy.

Bohaterowie literaccy też się buntowali, ich sprzeciw miał jednak uzasadnienie. Oto kilka przykładów uzasadniąjących tę tezę:

Pierwszą buntowniczką była Ewa. Jako pierwsza sięgnęła po jabłko, owoc niezgody. Zbuntowała się przeciwko Bogu i zasadom, jakie ustalił. Zyskała coś dzięki temu? Tak, ale nie korzyści. Pierwsi ludzie zostali wygnani z Raju i ściągnęli na siebie gniew Boga. To dzięki Ewie kobiety rodzą dzieci w bólu, a mężczyźni ciężko pracują. Gdyby Ewa się nie zbuntowała, nadal może żylibyśmy w Raju. Dzięki Ewie jednak doceniamy inne rzeczy, np. odpoczynek.

Drugim przykładem jest Holden Caulfield – bohater książki J.D. Salingera pt. “Buszujący w zbożu” , który przyjmował w życiu postawę zbuntowaną, stanowczą w wygłaszaniu swoich poglądów. Denerwowały go fałszywe, czasem nawet obłudne postawy nauczycieli w jego szkole, w związku z czym postanowił z niej uciec. Nie mógł znieść faktu, że w szkole wszystko było na pokaz. Odczuwał wstręt do sztuczności nauczycieli i własnych kolegów, więc można powiedzieć, że właśnie to było powodem rzucenia szkoły. Zbuntował się, gdyż wyobrażał sobie, że jest jedyną osobą, która widzi niesprawiedliwość, interesowność oraz nieszczerość rzeczywistości, w jakiej się znajdował.

Należy też wziąć pod uwagę Ikara, który zbuntował się przeciw Ojcu, nie posłuchał jego ostrzeżeń. Kierowały nim emocje, ciekawość, młodzieńczy zapał i potrzeba zrealizowania swoich marzeń. Zginął, gdyż nie interesowały go porady taty. Trzeba go zaliczyć do przegranych buntowników, gdyż buntowanie musi mieć jakiś umiar, a przekroczenie go powoduje najgorsze – przegraną, a nawet czasem  śmierć.

Warto również zauważyć, że w historii naszego kraju też pojawiał się bunt. Np. sprzyjał odzyskaniu niepodległości i walce w obronie naszego państwa.

Także Jan Kochanowski zbuntował się. Śmierć  córki Urszulki, dużo zmieniła w jego życiu. Nie wiedział, jak ma sobie z tym sobie poradzić, czy się użalać nad sobą i płakać w smutku, czy też walczyć z tym.

Trudno nam, żyjącym w zupełnie innych warunkach, oceniać postępowanie dawnych lub wymyślonych buntowników. Pewne jest natomiast to, że możemy wiele się od nich nauczyć. Jednym z głównych powodów rozwoju naszej cywilizacji jest właśnie bunt. Celem każdego buntu jest chęć poprawy jakości życia.