Zapewne wiesz,że w każdej szkole znajdziemy dwie grupy osób: jedni są “popularni” i zwracają na siebie uwagę ubiorem, mocnym makijażem. Popularni,którzy dążą do władzy nad grupą drugą; ” ofiarami”.
” Popularni” zaczynają swą zabawę. Niewinny początek. Kto bowiem zwraca uwagę na szepty, chichoty, szybki gest pokazywania palcem? Przecież to ” normalne”. Młodzież musi się wyszumieć. Nic się nie stanie. Nie. Takie sytuacje zawsze pozostawią mniej lub bardziej drastyczny ślad na psychice osób,które doświadczyły prześladowania. Tak. Prześladowanie. Mobbing. Niestety, pewne zachowania dzisiejszej młodzieży sięgają do takiej rangi i wymagają użycia tak oficjalnych i dobitnych słów.
Skutki prześladowania w szkole idealnie opisuje Amanda Maciel w powieści ” Tease”. W dużym uproszczeniu jest to historia dziewczyny oskarżonej o doprowadzenie do śmierci swojej koleżanki. Emma nie wytrzymała. Powiesiła się. A teraz Sara i jej znajomi muszą odpowiedzieć za jej śmierć. W dziewczynie budzą się wyrzuty sumienia ” Ja nie chciałam” ” To miała być tylko zabawa” ” JA JEJ NIE ZABIŁAM”. Inni w ogóle się nie poczuwają. Sara żałuje. W obliczu twardej ręki prawa dorosła dziewczyna staje się małym, zagubionym dzieckiem,któremu trzeba pomóc.
Emma nie była święta. Nikt nie jest. Ale nikt nie zasługuje na takie traktowanie. Trzeba uważać na słowa i czyny. Bardzo dobry debiut. Porusza ważne kwestie. W dzisiejszych czasach ludzie myślą,że mogą pisać wszystko o wszystkich, zachować anonimowość i nie ponieść żadnych konsekwencji. Zwłaszcza niepełnoletni. A to nieprawda… Książka o młodzieży, idealna dla młodzieży. Ale nie tylko. Również dla pedagogów i rodziców,którzy czasami zbyt ufają swoim pociechom, zawsze myślą,że są niewinne lub namówione przez zbuntowanych kolegów do zrobienia czegoś złego. Każdy przecież ma swój rozum. I pozory często mylą.
Naprawdę warto poznać świat nastolatków opisany w ” Tease”.
Maciel idealnie ukazuje konsekwencje niektórych zachowań, przestrzega, uczy. Pisze o czymś ważnym, językiem nastolatków.
Polecam, bo warto.
Chciałabym również zwrócić uwagę na dwa filmy ukazujące skutki mobingu w szkole. Po obejrzeniu ” Szkolnego terroru” czy ” Sali samobójców” już nigdy nie będziesz wyśmiewał/a się z koleżanki,która nie nosi markowych ciuchów, czy z zasady np. dobrego wychowania nie chce zapalić papierosa czy iść z tobą na wagary.
W ” Szkolnym terrorze” Vanessa staje się ofiarą zbiorowej zemsty. Dorośli lekceważą sygnały alarmowe, a uświadamiają sobie powagę sytuacji dopiero wtedy, kiedy nastolatka postanawia targnąć się na swoje życie. Historia Vanessy ma happyend. Dominik, główny bohater ” Sali Samobójców” nie miał tyle szczęścia. Wciągnięty w okropną intrygę odebrał sobie życie. To jego wołanie o pomoc, płacz, krzyk, ” zadzwońcie do moich rodziców!” jest tak poruszający i przerażający,że nawet teraz na samo wspomnienie mam gęsią skórkę na ramionach. Próbował to odkręcić, ale się nie udało. Ten niezwykły film to przestroga dla rodziców, pedagogów. A także uczniów,którzy snują w głowie pomysły o zrobieniu z kogoś ” kozła ofiarnego”. Jestem pewna,że pozostanie w mojej pamięci na zawsze…
Należy pamiętać,że takie tragedie przytrafiają się w życiu codziennym. Co raz częściej niestety…
Niech ten wpis będzie pewnego rodzaju apelem do trzech grup: prześladowców, rodziców oraz prześladowanych. Czasami trzeba poszukać pomocy, opuścić przysłowiową gardę. Są sytuacje, przez które nie przejdziemy sami. Sytuacje, gdzie trzeba schować dumę, ukryć ” siłę”, pozwolić problemom wypłynąć na wierzch. No właśnie. Problemem wielu prześladowanych osób jest sam fakt przyznania się do problemu. Powodem może być poczucie wstydu czy strachu. Ale pamiętajcie,że tak naprawdę to nie WY macie problem. Problem mają osoby,które muszą uciekać się do okropnych zabiegów tj. szykan i przemocy, by zwrócić na siebie uwagę. Uwaga: jeśli doprowadziłeś daną osobę chociażby do przelotnej myśli o samobójstwie, jesteś potencjalnym ZABÓJCĄ. Jeśli przez twoje zachowanie dana osoba zabiła się lub targnęła na swoje życie jesteś ZABÓJCĄ; JESTEŚ KIMŚ KTO PODAŁ JEJ NOŻYCZKI CZY TABLETKI. BYŁEŚ W JEJ GŁOWIE WTEDY, GDY ODBIERAŁA SOBIE ŻYCIE. BYŁEŚ POWODEM, PRZEZ KTÓRY TO ZROBIŁA. Pomyśl co z nią zrobiłeś, co działo się w jej wnętrzu, skoro zdecydowała się na taki krok?!
A ty, tak ty, który stałeś obok i przypatrywałeś się temu, komu dzieje się JAKAKOLWIEK krzywda psychiczna bądź fizyczna i nie zareagowałeś, lub kibicowałeś prześladowcom, jesteś tak samo WINNY. Jesteś winny, bo twoja reakcja mogła uratować ” ofiarę” przed ostatecznym krokiem…
Wiele razy słyszałam dyskusję na temat tego czy samobójcy są osobami odważnymi, czy też tchórzliwymi. Nie chcę ich oceniać. Dla mnie są to po prostu skrzywdzeni ludzie,którzy przeżyli piekło, tu na Ziemi, piekło tak okropne, iż postanowili odejść, w nadziei,że tam gdzie trafią po śmierci, nie spotka ich już nic złego. Nie spotka ich ból i cierpienie,które wtoczyły się do ich życia nieproszone, niespodziewanie, jak trucizna,która stopniowo zabija. Jak tykająca bomba,która w końcu wybucha.
To rodzice powinni być pewnego rodzaju saperami. Powinni rozbroić tę bombę, zanim wybuchnie. Rozmową. Przede wszystkim reakcją. Nigdy nie powinni lekceważyć nastrojów dzieci, ich (czasami niemych) próśb o pomoc. Powinni działać, nim pociecha zobaczy tylko jedno rozwiązanie problemu. Bo wtedy może być już za późno…
A teraz Wy- zagubione, poranione duszyczki, ofiary przemocy. Po prostu pamiętajcie,że to nie jest wasza wina. I pamiętajcie,że jesteście silni i zawsze znajdzie się inne rozwiązanie, niż to,które wydaje Wam się w danej chwili najlepsze. Pamiętajcie,że w życiu każdego z Was znajdzie się jeszcze osoba,która powie:

“Pięknie, pięknie proszę, nigdy, ale to nigdy nie czuj się
Jakbyś był mniej niż idealny
Pięknie, pięknie proszę, jeśli kiedykolwiek czujesz się jakbyś był niczym
Dla mnie jesteś idealny…” * fragment piosenki