Dziady to przedchrześcijański obrzęd zaduszny, który miał na celu ,,obcowanie żywych ze zmarłymi”, dzięki temu zdobywano przychylność duchów przodków (tak zwanych Dziadów), którzy regularnie powracali do swych dawnych siedzib.

Zgodnie z zasadami obrzędów przybywające do świata żywych dusze, należy godnie ugościć, co miało też im pomóc w osiągnięciu spokoju w zaświatach. Urządzano specjalne uczty w domach lub na cmentarzach, gdzie pojono dusze miodem, kaszą, jajkami, jutią i wódką.

W ramach obrzędu rozpalano też ogniska, które pełniły funkcję ,,sauny dla dusz”, oświetlały również drogę wędrującym duszom, by się nie zgubiły i żeby spędziły ten czas z bliskimi.

Pozostałością po tym elemencie obrzędu, są współczesne znicze palone na grobach.

Ogień w zniczach miał również inne znaczenie, miał uniemożliwiać wyjście na świat demonom, które w tym okresie przejawiały szczególną aktywność.

Bardzo ważną rolę w czasie obrzędów, odgrywali żebracy, którzy w wielu rejonach byli nazywani Dziadami. Wędrowni żebracy, byli uważani za medium i łączników ze światem duchów, dlatego zwracano się do nich z prośbą o modlitwy za dusze zmarłych, oferując im jedzenie lub pieniądze.

Podczas Dziadów obowiązywał zakaz jakichkolwiek prac i czynności, które mogłyby zakłócić spokój przybywających na ziemie dusz.

Zwyczaj obchodzenia Dziadów, był zależny od regionu. W Polsce były one obchodzone w różnych terminach;

-2 maja(zależnie od faz księżyca) obchodzono Wiosenne Święto Zmarłych

-oraz w nocy z 31 października na 1 listopada (nazywane były Zaduszkami lub Nocą Zaduszkową), co jednocześnie było przygotowaniem do Jesiennego Święta Zmarłych, obchodzonego 2 listopada

Jednak czy Dziady przetrwały do naszych czasów? Tak, ale są kultywowane w bardzo niewielu rejonach.

We wschodniej części Polski, na Białorusi, Ukrainie i części Rosji wynosi się w dwojakach jadło na groby zmarłych. Obrzęd Dziadów kultywowany jest w większości współczesnych ruchów neopogańskich, pod nazwą Święto Przodków.