Wielu z was pewnie nie wie, że park ten jest jedynym i ostatnim w Europie obszarem pierwotnego lasu, pralasem, przed wiekową, dziką puszczą. Park ten składał się z kilku odrębnych obszarów pod daną ochroną: ścisłą, czynną i obrębu ochronnego, dwóch rezerwatów i parku pałacowego. W widłach rzek Narewka i Hwoźna podlegająca ochronie ścisłej od 1921r. Żadne drzewo w tym lesie nigdy nie było posadzone; nigdy też nie wycinano tu drzew (poza bardzo małymi fragmentami). Jest to żywy i czynny wzorzec lasów, jakie przed tysiącami lat porastały Europę. W lesie panuje wilgoć i mrok. Tylko tam, gdzie starość powali wielkie drzewo, powstaje luka, przez którą światło wdziera się do dna lasu. Dzięki temu stajemy się świadkami w walce drzew o dostęp do światła. W rezerwacie tym jest wydzielona część pokazowa, w której jak na swobodzie żyją żubry, wilki, jelenie, sarny, łosie, dziki oraz tarpany i krzyżówki żubra z bydłem domowym zwane żubroniami. Co ciekawe, żebra żubra nosząc ciężar żubra pozwalają mu przebyć 4 km wędrówkę przez najdzikszą i podmokłą puszczę nie dotykając ziemi. Jak? Pojedźcie do Białowieskiego Parku Narodowego i przekonajcie się sami, jak to możliwe.