Pomimo, że w dzisiejszych czasach na każdym kroku zauważamy różnice międzypokoleniowe – odmienny gust muzyczny, styl ubierania, przekonania bądź wartości, faktem pozostało, iż większość z nas, niezależnie od wieku, ma swoich idoli, autorytety. Należy, jednak pamiętać, że są to dwa odmienne pojęcia.

Idolami są często znane osobistości – muzycy, sportowcy, aktorzy, których bardzo lubimy za ich działania, to czym się zajmują. W przeciwieństwie do autorytetu, fascynacja idolem, z biegiem czasu, często mija.. Autorytetami są natomiast osoby, które darzymy ogromnym szacunkiem, podzielamy jej opinie, mamy podobne spojrzenie na świat, staramy się być tacy jak oni, choć wydaje się to nam nieosiągalne. Autorytety są naszymi strażnikami moralności, odpowiedzialności za to jak postępujemy.  Z moich obserwacji wynika, iż często jest to rodzic, bliska nam osoba, przyjaciel.

Jeśli chodzi o idolów, autorytety medialne. jest to -moim zdaniem- sprawa nieco bardziej skomplikowana. Nie mamy bowiem okazji, aby poznać takową osobę z innej, bardziej prywatnej strony. W większości przypadków nie wiemy, jak zachowałaby się w określonej sytuacji, czy to, jaka jest na co dzień, nam odpowiada.

Uważam, że kierowanie się wyłącznie tym, co widzimy w mediach – telewizji, prasie, Internecie- często bywa złudne. Zachowania i sytuacje, o których czytamy/słyszymy często są kreowane na pozór (nie mówię oczywiście, że jest tak we wszystkich sytuacjach). Sądzę więc, że zanim nazwiemy kogoś prawdziwym autorytetem, powinniśmy przeżyć z nim coś, co da nam podstawę, aby stwierdzić, iż jest to osoba godna podziwu i naśladowania.

Reasumując, jestem zdania, że każdy człowiek powinien mieć swojego idola, autorytet. Szczególnie ważne jest to w okresie dorastania, gdy kształtujemy swój światopogląd, poszukujemy odpowiedzi na nurtujące nas pytania, wkraczamy w dorosłe życie. Nie należy jednak ślepo podążać za drugim człowiekiem, zapominając o swojej indywidualności. Zawsze powinniśmy być sobą, a nie czyjąś kopią, kalką.