Książka porusza odwieczne problemy ludzkości – podział na lepszych i gorszych. Czy to ma znaczenie, jeśli potrafimy kochać, stworzyć przyjacielskie więzi, szanować się? Czy kolor skóry to prawdziwa granica, która nas dzieli? Otóż, uważam, że nie. Wszystkiemu są winne stereotypy i ludzie, którzy szerzą ksenofobię.

“Nie wolałabyś, żeby załatwiali się na zewnątrz?(…)Każdy wie, że oni roznoszą inne choroby niż my.(…)”

Niehumanitarne zachowanie jakim darzą białe kobiety służące jest w obecnych czasach nie dopuszczalne już w Stanach Zjednoczonych jak i w Polsce. Jednak istnieje zjawisko rasizmu i nietolerancji dla drugiego człowieka. Powody są różne np. czarnoskóry, chory na zespół Downa, homoseksualista. A czy nie każdy człowiek ma prawo do życia? Skoro się narodził , ma.

„Przez całe życie mówiono mi, co mam myśleć o polityce, kolorowych, byciu dziewczynką, jednak w tamtej chwili z kciukiem Constantine wciśniętym w moją dłoń, uświadomiłam sobie, że sama mogę wybierać, w co chcę wierzyć.”

Sami wybieramy w co chcemy wierzyć, dlatego ważne jest abyśmy mądrze wybierali swoją ścieżkę w życiu. Każdy ma do tego prawo. Uczymy się całe życie i na własnych błędach, zbieramy doświadczenie życiowe, a później wiedzę o naszych przekonaniach przekazujemy młodszym pokoleniom.

Piękna, wzruszająca, skłaniająca do refleksji powieść.