Bohaterem książki jest Oskar, dziesięcioletni chłopiec, chory na białaczkę. Akcja rozgrywa się w szpitalu. Kiedy dowiaduje się, że zostało mu tak niewiele czasu, jego plany i marzenia o przyszłości, nie zostają jednak przekreślone gdyż z pomocą przychodzi pani Róża, wolontariuszka. Namawia chłopca do pisania listów do Boga. Doznaje on wszystkiego, czego w życiu doznać można. Między innymi głównie młodości, miłości, małżeństwa, dorosłego życia, podeszłego wieku i starości.

Ta powieść porusza poważny temat śmierci, używając perspektywy patrzenia na świat oczami dziecka. Dziecka, które z taką łatwością przyjmuje do świadomości obecność zbliżającego się końca.
Jest to książka, którą polecam każdemu. W sposób mądry i jasny przedstawia wzruszającą historię, momentami przeplecioną humorem, zawierającą w sobie wiele ważnych prawd.

Jest to jedna z moich ulubionych książek i sięgam po nią kilkukrotnie i zawsze wywołuje u mnie takie same emocje, czyli radość, współczucie, a na końcu płacz. Dzięki niej zrozumiałam wiele rzeczy i mogłam też wyobrazić sobie co czuje taka osoba, która jest śmiertelnie chora. Polecam ją każdemu, zarówno dzieciom jaki i dorosłym.