Kiedy pierwszy raz zobaczyłam książkę “Żona psychopaty” wiedziałam, że muszę ją przeczytać.

Główna bohaterka – Majka, jest młodą, ładną kobietą .Po kilku miesiącach poznaje starszego od siebie Edwarda, który imponuje jej pasjami, mądrością i zaradnością życiową, Majkę onieśmielała jego adoracja oraz uwielbienie przez co ślepo zakochuje się w jego miłości. Po kilku latach idealnej sielanki bohaterka poznaje nową twarz męża – potwora.

Jest to dla mnie zrozumiałe, że Majka z biegiem czasu żałuje, że nie rozpoznała ostrzeżenia i nie uciekła, ponieważ większość ofiar przemocy bardzo usprawiedliwiają swoich oprawców, co więcej szukają winy w sobie .Dlatego twierdzenie Majki, iż zlekceważyła znak od losu jest dla mnie trudny do zrozumienia i nie wydaje jej się możliwe odejście od nowo poślubionego męża przez błahostki.

I tak mija trzynaście lat okropnego małżeństwa, w którym kobieta codziennie jest upokarzana, wyzywana, wyśmiewana. Mąż – psychopata działał w sposób bardzo ostrożny. W towarzystwie pokazywał się jako czuły i kochający mąż i ojciec. W domu zasiewał w żonie poczucie winy, bezradność, chaos i ból. Wstyd nie pozwolił bohaterce na szukanie pomocy wśród rodziny czy specjalistów. A cały żal i lęk ukrywała głęboko w sobie, chroniąc w ten sposób siebie oraz dzieci.

Wreszcie podejmuje najważniejszą decyzję w życiu i składa dokumenty o rozwód, i podejmuje walkę o godność, spokój ducha i nowe lepsze życie.

Zachęcam do przeczytania, bo warto!