W dzisiejszym artykule chciałbym przedstawić, a niektórym przypomnieć absolutnie największą postać polskiego świata trenerskiego, najbardziej utytułowanego szkoleniowca, od którego rozpoczęła się złota era polskiego futbolu.
Kazimierz Klaudiusz Górski urodził się we Lwowie, w 1921 roku. Pochodził z religijnej, wielodzietnej rodziny. Już od najmłodszych lat kopał piłkę z kolegami na łąkach, gdzie mecze rozgrywali szmacianką. Jako 14-letni chłopiec wstąpił do Robotniczego Klubu Sportowego Lwów, gdzie grywał jako prawy pomocnik, czasem napastnik.
Świetnie zapowiadającą się karierę piłkarską przerwały mu lata drugiej wojny światowej. W 1944 roku zgłosił się do wojska, w mundurze polskim dotarł do Warszawy i w niej pozostał. Po wojnie, od 1945 roku do 1953 roku był piłkarzem CWKS Legii Warszawa. Ponieważ Górski wiązał swoją przyszłość z tym sportem, jeszcze podczas kariery zawodniczej w roku 1952 ukończył kurs trenerski II klasy w krakowskiej Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego.
Po zakończeniu kariery zawodniczej, Górski zajął się pracą szkoleniową w warszawskim klubie. Był asystentem trenera Wacława Kuchara i Węgra Janosa Steinera, a następnie samodzielnie prowadził Marymont Warszawa, Gwardię Warszawa i Lubliniankę. Praca z młodymi piłkarzami stała się prawdziwą pasją trenera Górskiego. Oprócz wiedzy piłkarskiej, nauczania taktyki, techniki, przywiązywał również dużą rolę do wychowania. Posiadał dobry kontakt ze swoimi podopiecznymi, a w pracy przejawiał entuzjazm. Zaskarbił sobie duży autorytet wśród trenowanej młodzieży.
W 1971 roku, rok przed Igrzyskami Olimpijskimi, Kazimierz Górski został trenerem pierwszej reprezentacji Polski. Podczas igrzysk olimpijskich w Monachium w 1972 roku jego drużyna sięgnęła po najważniejszy w historii polskiego futbolu laur – złoty medal olimpijski. Dwa lata później reprezentacja Polski pod jego wodzą wywalczyła srebrny medal na Mistrzostwach Świata, które odbyły się w Niemczech. Po dwóch latach w 1976 roku, przyszedł kolejny sukces – srebrny medal na Igrzyskach w Montrealu. Zespół Kazimierza Górskiego rozegrał w latach 1971-1976 – 73 oficjalne mecze w tym 45 zwycięskich. Olbrzymie znaczenie dla sukcesów z reprezentacją miała atmosfera, jaka panowała w drużynie. Dla Trenera Górskiego drużyna była najważniejsza, panowała w niej serdeczność i wzajemna życzliwość pomiędzy jej członkami.
Kolejnym etapem kariery, była praca trenerska w greckich klubach sportowych, w których również zdobywał tytuły mistrzowskie i puchary kraju. Po zakończeniu kariery trenerskiej i powrocie do Polski od 1986 roku zasiadał we władzach PZPN. Najpierw był
doradcą prezesa związku, a w 1987 roku został wiceprezesem PZPN. W latach 1991-1995 pełnił funkcję prezesa, a od 3 lipca 1995 roku był prezesem honorowym.
W 1996 roku za wybitne zasługi w działalności na rzecz kultury fizycznej został odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2001 roku Kazimierz Górski uhonorowany został najwyższym odznaczeniem Międzynarodowej Federacji Piłkarskiej – 15 lutego z rąk prezydenta FIFA Josepha Blattera w Zurychu otrzymał Złoty Medal Zasługi dla FIFA, którego dotychczas nie otrzymał żaden Polak. W tym samym roku Kazimierz Górski został również odznaczony przez dzieci – medalem im. dr Henryka Jordana, przyznawanym przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci. W roku 2003 jako przedstawiciel polskiej piłki nożnej otrzymał tytuł doktora honoris causa gdańskiej Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku. 3 marca 2006 roku otrzymał z rąk Prezydenta RP Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Tego samego roku 24 marca otrzymał Super Wiktora. Pośmiertnie 2 czerwca 2006 roku został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski I klasy oraz otrzymał najwyższe odznaczenie Europejskiej Unii Piłkarskiej (UEFA) „Medal of Merit In Ruby” – Rubinowy Order Zasługi.
Kazimierz Górski – wielka postać polskiego futbolu to tez mąż, ojciec, dziadek. Jego żona była warszawianką Maria ze Stefańczaków. Miał dwoje dzieci-córka Urszula – trenerka łyżwiarstwa figurowego mieszka w Grecji. Syn Dariusz, fotoreporter, związany m.in. z tygodnikiem „Piłka nożna” mieszka w Warszawie.
Kazimierz Górski zmarł 23 maja 2006 roku po długiej i ciężkiej chorobie. Spoczął w grobie rodzinnym na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach.
Długo zastanawiałem się, w jaki sposób określić postać trenera wszechczasów. Postać wybitną, ponadprzeciętna, legendarną. To tylko kilka słów, które mogą pokrótce scharakteryzować postać Kazimierza Gorskiego. Osobiście bardzo cenię sobie wkład jaki dokonał w rozwój piłki nożnej w Polsce. Kazimierz Górski – piłkarz, trener, zasłynął nie tylko za sprawą swoich piłkarskich triumfów. Jako człowiek był wzorem patriotyzmu, uczciwości i skromności. Miał doskonały kontakt z młodzieżą. Propagował patriotyzm, walkę fair play, wiarę w zwycięstwo oraz szacunek do przeciwnika.
Sukces sportowy Kazimierza Górskiego nie był dziełem przypadku, lecz fachowej wiedzy trenerskiej i posiadanych umiejętności psychologicznych. Polski sport cały czas potrzebuje tak wielkich osobowości!
