Od zawsze pamiętam, że byłam nieśmiałym dzieckiem. Ostatnio przeglądając  album zdjęciowy, zauważyłam ,jak bardzo zmieniłam się pod względem wyglądu, ale przede wszystkim pod względem charakteru. Z małej, nieśmiałej dziewczynki stałam się osobą towarzyską. Jak tego dokonałam? Oglądając  zdjęcia, przypominałam sobie poszczególne etapy mojego życia i starałam się analizować moje zachowanie. Dzięki temu doszłam do pewnych wniosków. W poniższym artykule postaram się podzielić tą wiedzą.

Można by rzec, że pierwsze znajomości czy przyjaźnie nawiązuje się w przedszkolu. W bardzo młodym wieku mamy styczność z ogromną liczbą rówieśników. Zwykle można odczuwać dzięki temu presję, ponieważ ogromna liczba osób usiłuje nawiązać z nami kontakt. Nagle wszystkie gesty wykonywane z ich strony zaczynają nas przytłaczać, przez co zamykamy się w sobie. Chcielibyśmy mieć wówczas przyjaciół, ale jesteśmy zbyt nieśmiali, aby do kogoś podejść. Boimy się odrzucenia bądź wyśmiania z ich strony,  dlatego nie podejmujemy żadnych kroków by nawiązać znajomość.

W wieku szkolnym sytuacja ulega zmianie. Nie ma już rodziców, którzy zapoznają nas z innymi dziećmi. Często tracimy ówczesnych przyjaciół z przedszkola, ponieważ uczęszczamy do innych szkół. Można by powiedzieć, że zaczynamy wtedy samodzielne życie. Musimy zacząć się komunikować. Jako dzieci mamy tę łatwość nawiązywania kontaktu. Według mnie najłatwiej jest nawiązać relacje z osobą, z którą siedzimy w ławce na lekcjach. Z nią spędzamy najwięcej czasu, dlatego szybko zaczynamy żywić względem niej  pozytywne uczucia. W ten sposób pozyskujemy pierwszego przyjaciela, dzięki któremu stopniowo pokonujemy naszą nieśmiałość. To właśnie dzięki kontaktowi z ludźmi możemy nad nią pracować. Według mnie szkoła jest do tego dobrym miejscem, ponieważ, aby ,, przetrwać’’ musimy się komunikować. Dzięki temu możemy spotkać wiele wspaniałych osób, które mogą zostać z nami przez lata. Myślę właśnie, że ten przymus rozmowy jest najlepszą metodą,  aby pokonać nasz lęk. W końcu otwieramy się na ludzi, co jest ogromnym plusem w nawiązywaniu  relacji międzyludzkich.  Myślę, że każdy człowiek potrzebuje bodźca motywującego do działania. Dla mnie była nim szkoła.  Według mnie dopiero po pokonaniu tego lęku zaczynamy prawdziwie żyć. Żyć pełnią życia.

Uważam, że człowiek jest istotą, której życie opiera się na relacjach. Nie mógłby przeżyć bez kontaktu z innymi. Nieśmiałość jest jednak ogromną przeszkodą w jego nawiązywaniu.  Jednakże dobra motywacja oraz rzetelna praca nad charakterem pozwalają nam ją  pokonać. Stajemy się osobami towarzyskimi, niebojącymi się rozmowy. Z doświadczenia mogę powiedzieć, że z otwartymi osobami znacznie lepiej i  łatwiej jest rozmawiać, bądź po prostu się zaprzyjaźnić.

Nieśmiałość  jest czymś co znacznie utrudnia życie. Jednak jej pokonanie jest kwestią osobistą. Każdy musi odnaleźć własną drogę, która pomoże mu ją pokonać. Mogę zapewnić, że po tym nasze życie stanie się bardziej ciekawe oraz szczęśliwsze, a zwłaszcza łatwiejsze.