Ja: Dziadku, czy pamiętasz czasy stanu wojennego?

Dziadek: Tak, dziecko. Obrazy z tamtego dnia są tak świeże, jakby działy się wczoraj.

Ja: Co wtedy czułeś?

Dziadek: Strach, panikę i lęk.

Ja: Co pamiętasz z tamtego dnia?

Dziadek: Jak przybiegli chłopcy z pokoju, krzycząc, że śnieży telewizor i nie ma ulubionego Teleranka. Podszedłem do telewizora, a tam zamiast Teleranka orędzie generała Wojciecha Jaruzelskiego, w którym obwieścił stan wojenny i było to dnia 13 grudnia 1981 roku. Usiadłem z wrażenia na kanapie i tak siedziałem kilka minut. Chciałem poinformować siostrę, że nie przyjadę, ale telefon nie działał.

Ja: Opowiedz mi coś więcej.

Dziadek: Została wprowadzona godzina milicyjna między 22.00, a 6.00 rano. Nie można było wychodzić z domu. Groziło to aresztowaniem lub wysoką grzywną. Aby chodzić na nocne zmiany, trzeba było mieć przepustkę. Zabroniono zgromadzeń i rozrywek rodzinnych.

Ja: A jak zachowywały się dzieci?

Dziadek: Były przerażone i krzyczały, że wojna. Bały się czołgów, samolotów i wojskowych z karabinami. Krążyły patrole ORMO i ZOMO, którzy na rozkaz pałowali niewinnych ludzi. Kontrolowano rozmowy i korespondencje. Cenzura stała się nieznośną codziennością. Były problemy z zaopatrzeniem ludności w podstawowe artykuły żywnościowe i gospodarcze. Były kartki na żywność i paliwo. Przysługiwało tylko 10 litrów paliwa. Mój brat działał w Solidarności. Został wyciągnięty z domu nocą i internowany. Tam był bity i prześladowany. Ofiarami stanu były także osoby, które straciły zdrowie na skutek prześladowań, bicia w trakcie śledztwa, czy podczas demonstracji ulicznych. Stan został zawieszony 31 grudnia 1982 roku.

Ja: Co wtedy czułeś?

Dziadek: Ulgę, ale nie wierzyłem, że to prawda. Potem długo jeszcze krążyło przysłowie: obudzisz się któregoś ranka i nie będzie Teleranka.

Bardzo Ci dziękuję dziadku za te krótkie wspomnienia z tamtych czasów.

Magda Waś kl. VI