Paklenica otrzymała nazwę po żywicy sosny czarnej, tzw. paklina, którą nanoszono na statki oraz wykorzystywano w medycynie ludowej.

Paklenica zbudowana jest z wapnia i dolomitu, dlatego odznacza się bogactwem form krasowych, np. szańce, blachy, głazy, skały, jamy, jaskinie… Największymi jaskiniami, w których występuje najwięcej ,,ozdób” są: jaskinia Manita Peć, przystosowana do zwiedzania oraz jama Vodarica. Lasy pokrywają dwie trzecie powierzchni parku. Występują w nich różnorodne gatunki, od lasów bukowych do autochtonicznych lasów czarnej sosny. Wśród przepięknej flory, ozdabiającej park Paklenica, wyróżnia się wegetacja na ścianach skalnych, szczególnie różne gatunki dzwonków, a na głazach przeważają szałwia i wrzos. Na tutejszych łąkach rosną liczne gatunki orchidei i konwalia. Wysoki stopień zachowania ekosystemu jest warunkiem bogactwa i różnorodności świata zwierząt w Paklenicy, który ocenia się na ponad 4000 różnych gatunków. Tutaj właśnie można spotkać pojedyncze gatunki, które wyginęły na wielu obszarach europejskich. Mowa przede wszystkim o kilku gatunkach motyli, np. zygzak owiec, kokornak owiec, paź żeglarz lub paź królowej.

Spacer jest jedynym sposobem poznania parku Paklenica. Na jego obszarze znajduje się około 150 km ścieżek i tras, od turystycznych z kanionu Wielkiej Pakleicy, do jaskini Manita Peć, domu leśnego Lugarnica i domu górskiego, do górskich, które prowadzą do najwyższych szczytów góry Velebit: Vaganski Vrh (1750 m) i Sveto Brdo (1753 m).

Ponad pół wieku tradycji alpinizmu i wspinaczki spowodowało, że Paklenica zaliczana jest do najbardziej znanych europejskich ośrodków wspinaczki, w którym istnieje prawie 400 kierunków wspinaczki o różnym stopniu trudności i długości. Sezon wspinania się w Paklenicy trwa od wczesnej wiosny do późnej jesieni. Najwięcej amatorów wspinaczki przyjeżdża tutaj w okolicy 1 maja, kiedy odbywa się tradycyjne, międzynarodowe spotkanie osób uprawiających wspinaczkę wysokogórską i organizowane są zawody Big Wall Speed Climbing.