Anne otrzymała na 13 urodziny album, w którym rozpoczęła pisanie dziennika; żyjąc w ukryciu, w bardzo ciężkich warunkach, zawarła w nim i opisała wszystko co ją otaczało. Obserwuje ona cały otaczający ją świat zamknięty w niewielkim budynku – pracowni ojca. Pisząc nie rozczulała się nad sobą, nigdy zdaje się nie tracić nadziei. Mimo wszystko zdobywa się na takie oto myśli: “Nadal wierzę, że ludzie są z natury dobrzy”. Często oddaje się marzeniom, wspomina beztroskie lata wczesnego dzieciństwa, nigdy nie traci nadziei na poprawę sytuacji. Pomimo strasznych wydarzeń jakie codziennie dotykały małą Annę, z jej dziennika nie bije pesymizm.

Dramat pamiętników Anne Frank podkreśla także tragiczny koniec historii młodej dziewczyny- 4 sierpnia 1944, po zadenuncjowaniu nazistom kryjówki Franków przez holenderskiego donosiciela, cała rodzina została przewieziona do obozu koncentracyjnego. W obozie zginęła najpierw matka, potem siostra. Anne Frank zmarła na tyfus w lutym 1945, krótko przed wyzwoleniem obozu Bergen-Belsen przez Brytyjczyków.

W trakcie dyskusji Projekt uświadomił młodzieży, że w każdym społeczeństwie istnieją między ludźmi różnice -kulturowe, etniczne, religijne, polityczne. W wielu krajach jednak działają ugrupowania, których członkowie uważają się za “lepszych” od pozostałych, odmawiając tym samym innym prawa do równego traktowania  powodując prześladowania.

Dla nas osoba Anny Frank jest kluczem- symbolem jak również drogowskazem, pokazującym, że każdy z nas powinien opowiedzieć się za równymi prawami dla wszystkich ludzi. Tragedia tej dzielnej dziewczynki jest przykładem jednej z milionów losów ludzi prześladowanych, których nie znamy, ofiar, których losy nie zostały opowiedziane czy też poznane…