19 październik to dzień dla mnie szczególny. Trudno jest człowiekowi świadomemu, który ma jakąkolwiek wiedzę o obozie koncentracyjnym, podejść do tego w lekki sposób. Kiedy zobaczyłam pewne sceny w muzeum Auschwitz – Birkenau zaczęłam przywoływać swoją wiedzę na temat ludzi tu więzionych. Z tego powstał pomysł, aby zrobić reportaż i przedstawić innym moje odczucia. Wycieczka do Oświęcimia poszerzyła moje horyzonty. Kiedy czytałam w internecie wypowiedzi ludzi, którzy byli więźniami obozu śmierci, których wypędzano z domu i zabierano do niewolniczej pracy – stałam w muzeum, nie wiedząc tak naprawdę co robić. Miałam ochotę się rozpłakać, nie wiem co mnie powstrzymało. Gromadziły się we mnie wielkie emocje, kiedy patrzyłam na zdjęcia ogolonych głów więźniów, stosy ich włosów, butów. Poruszył mnie los wszystkich cierpiących, a przede wszystkim dzieci. To właśnie na widok tych małych, bezbronnych, wychudzonych istot pękało mi serce. Wyobraźnia podsuwała mi dramatyczne obrazy ich losów.