W sobotę na Scenie Kameralnej Teatru Powszechnego im. Jana Kochanowskiego premiera sztuki “Jabłko” kanadyjskiego dramaturga Verna Thiessena w reż. Tomasza Dutkiewicza.
Nazwa ‘Chanel’ od razu przyciągnęła moją uwagę, więc podczas spaceru pośród empikowskich półek nawet chwili nie zawahałam się i wróciłam z ‘Aleją Chanel nr 5’ do domu. Jak się 150 stron później okazało, ani przez chwilę nie pożałowałam swojego zakupu, pomimo, że pobudki były dosyć mizerne.
Od mniej więcej 150 lat dom, gdzie prawdopodobnie mieszkała Julia Capuletti jest miejscem pielgrzymek zakochanych – czasami parami (gdy są szczęśliwie zakochani), czasami pojedynczo (zazwyczaj, gdy są zakochani nieszczęśliwie). Ci drudzy zostawiają w murze liściki z prośbą o radę i pomoc. I wychodzę z podziwu, że tak genialny motyw został włożony do filmu dopiero w 2010 roku!
Żyjemy w XXI wieku, strefie wszechobecnego Facebooka, Instagrama i Snapchata. Świat zdecydowanej większości kręci się właśnie wokół Social Mediów. Ileż to razy będąc w kawiarni, czy restauracji widzimy młodych ludzi robiących zdjęcia świeżo podanej kawie, czy kolacji? Każdy, nawet najmniej istoty szczegół ich życia musi zostać udokumentowany, jakby to co najmniej miała być chwila zmieniająca losy świata. Istnieje jednak głębsze, mniej płytkie umotywowanie tego zjawiska.
Mówiąc “Sparta” naszej głowie rodzi się przede wszystkim wyobrażenie przedstawiciela Sparty. Silnego, umięśnionego mężczyzny, który jest człowiekiem z zasadami, o ciętym języku, dla którego najważniejsza jest ojczyzna. Ale gdzie w tym wszystkim jest rola kobiety? Czemu tak często zapominamy o wspaniałych Spartankach, bez których to legendarne państwo nie przetrwałoby połowy swojego czasu?
